DÜŞÜNÜ/YORUM ANILAR

Ýðne atsan yere düþmeyen,
Týklým týklým yalnýzlýðýmda,
Yine düþtün yüreðime kalkýp gittim o yere.

Her adýmda sen dedi kuru yapraklar.
Beddua etmedim ah etmedimki hiç,
Senli, mazi olmuþ günlere.
Rüyalarýmdasýn hep,
Öldüðüm dünya kabristanýnda.

Sadece düþündüm.
O günleri ve umutlarýmý.

Sen giderken baðýrmýþtý yüreðim,
Ama duymamýþtýn.
Sana olan sevdamýn,
Son kez Allaha emanet ol deyiþini, 
Ve bu gidiþe sövüþünü.

Sustum kefenledim isyan ve küfürlerimi.
Sessizlik mezarlýðýna gömdüm her birini.

Durdum oturduðumuz o yerde.
Senle beni gördüm yol kenarýnda,
Ýçime bir ah doðdu gözlerime yaþ.
Bir anlýk cinnetle ruhum,
Ýlmeði dolayýp aþkýn boynuna,
Sevdamý astý o aðaca.
Ohhhhh!

Ýçimdeki ölüyü gömdüm sonunda.

Baktým ölü gözlerle etrafýma,
Yol kenarýndaki mezar taþlarýna.
Anýlar okudum bir bir,
Sevda mezarlýðýna ve kendi sevdama.

Hangi evrendeyim þimdi ben,
Bir þeyler kaydý ayaklarýmýn altýndan.
Samanyolumu o kayan,
Meðer hayat varmýþ bu gezegende,
Artýk huzurla dönebilirim dünyama.

NURTEN ATICI

Sosyal Medyada Paylaşın: