MÜTEEHHİR.

eskiden
bir kelebek hapþýrýnca açýlan geçitten
þiirde ben. hatta þiirle ben
Endülüs’e geçerdik
vaiz vebalden söz açýnca kapýyý açar
çýplak kahini yatakta sorguya çekerdik
þimdi sen ey. yalnýz yataklarýn aç salyasý
sese sinen durgun kokudan kurtul
sözün gürzünü göðsüne yasla
ve köþedeki karaltýya karýþýp
taþa gömülmüþ yüzümü bana baðýþla
çünkü ferah sularýn tokadýndan
kan toplayan yüzümde
sarraflarýn o oturmuþ intibasý
ve sýkýlý ellerimde
çýðlýk olmaktan çýkmýþ bir uðultu var

benim için günler artýk
demetleri bileysiz býçaklarla kesilen nergislerin
koklanýnca gebe kalýnan çaðý çok özlediði
ve susuþun çarmýhýndan beni
ölü diye indirdikleri günlerdir

söz. þimdilik sözün dýþýndadýr

günleri. günlere emanet ettiðim
gümüþ yüzüðün eli. ele geçersen eðer
bir hiç olup ilkin. tutkunu öldür
bu. taþa hatýra býraktýðýn masumiyetin
sana son sözüdür. yani
Yüce yerine varan masal bitmiþ
Kalbimizin de kalbindeki eksik çini
Fidyesi ödenip getirilmiþtir
Linç pazarlarýndan
kollarý tutuþmuþ nehirde su
suya kavuþmaya niyetliyse de
zaman. kimse sormadýðý zaman
duvarlarda pinekleyen yazýlar
ve bezekleri çamurlara bulayan mumlar arasýnda
sürüp giden. bir sürüncemedir artýk

19122Bin12Ýst.


Sosyal Medyada Paylaşın: