YUNUS GİBİ.

Yunus gibi olmak, kolay deðildir.
Onun yolu belli, o da sevgidir.
Yavu kýldý derviþ, ilim yolunda.
Elde asa, heybe vardý, dalýnda.

Diyar diyar gezdi, Allah’ým diye.
Bazen bir yoksula verdi hediye.
Dertlere dermandý, kendi çaðýnda.
Haramiler gezdi, karlý daðýnda.

Eren gördü, âlim gördü, can gördü.
Keþiþ gördü, zalim gördü, kan gördü.
Sözlerini Hakk’tan, yazdý þiirinde.
Derviþ oldu, ermiþ idi, devrinde.

Selçuklu’nun son zamaný beylikti.
Fakirlik, yoksulluk, çare dirlikti.
Ümmeti Muhammet, sahipsiz kaldý.
Yunus elçi oldu, ummana daldý.

Türkün birliðini, kurmak zamaný.
Bunu yapmak için, aldý fermaný.
Yayan yapýldaktý, derviþ periþan.
Görevini yaptý, yoktu karýþan.

Kayý’yý da gördü, bu ermiþ kiþi.
Sevi daðýtmaktý, Yunus un iþi.
Onun mihengiydi, Türk’ün dirliði.
Ýstiyordu derviþ, Ýslam birliði.

Türkmendaðlý yazar, Yunus piridir.
Huzurumuz kaçtý, namert devridir.
Hainler vataný, bölmek istiyor.
Türk’ün düþmanýný, Allah biliyor.

HÝLMÝ CAN.
15.HAZÝRAN.2010.

(2741)

Sosyal Medyada Paylaşın: