hatýrlar mýsýn
yaðmur sonrasý
okul dönüþünde
kaldýrýmlar gizlerken yalnýz gölgeleri
biz sýðýnýp saçak altýna
misket oynayan umutlarla gülerdik doyasýya
koþar adýmlarla gittiðimde eve
sorardý annem
bu kadar yaðmur da yok nasýl ýslandýn bunca!
söylemezdim!
içimde havalanýrken kuþlar seni düþler
seni çekerdim
saçlarýmdan süzülürken damlalar
þimdi her yaðmur yaðdýðýnda o yol
yoldaki akasya aðaçlarý gelir aklýma
onlar da
senin gibi
sen kokardý
kokladýkça havayý daha iyi anlýyorum
biraz uzak, biraz hüzün beyaz beyaz salkýmlarý
yaþarken cehennemi
seni bekledim her yaðmurda sabýrla
tutsak oldum düþlere, uyandým titrek bir yürek
hasret kaldým duyacak mýyým o güzel sözlerini
gel yeter gözlerim görmez oldu
dolaþýrken siyah bulutlarda yaðmur damlalarý arasýnda
aramaktan izlerini
anlamsýz sensiz dünya varlýðýna benzemez
düþer gibi düþey biçimde kalýnca kör noktada
ha yaþamýþým ha ölmüþüm beklerken ne fark eder
þimdi nefesimi besleyen yaðmurlar kimsesiz
damla damla akar gider topraða
bu yürek son demde sessiz
doðuyorsun içimde sen, ölüp ölüp yeniden
nedensiz...