güneþin izi silinmiþken ufuktan
çoktan sönmüþ ateþin gölgesinde
geceye küsmüþ yýldýz toplarken
buz daðlarý oluþur yanaklarýmda
kan aðlayan buðulu gözlerimden
süzülürken hasret gözyaþlarým
üþür bedenim, savrulur giderim
cesareti kalmasa da yüreðimin
yeniden yeniden denemeliyim..!
ne kadar yorgun olsa da kanatlar
tutunabilmek yeni bir heyecanla
arta kalan küllenmiþ umutlarla
özgürlüðe uçmak her zaman güzel
çýrpýndýkça batsa da yüreðimde
bahtým gibi kararan bulutlar
biliyorum orada bir güneþ var
yolculuklara gebe yarýnlarda
aþka yelken açmýþ sevdalarla
asi rüzgara kucak açmak güzel
doðarken güneþ kýzarýr ufukta
kucaðýnda ýsýtýr önce topraðý
sarar, sararýr yýrtarken göðü
savrulur gider gözlerimde buðu
sararan o sonbahar yapraðýnda
çið damlasý olur, aþka dokunur
gülen gözlerimde kývýlcým olur
ateþ olur küllenen umutlar, aþk olur...
aþk..! olur.
Serdar Coþkun...