YALNIZ
Sen yalnýz, ben yalnýz, herkes yalnýz
Öyle bir yerdeyiz ki, her daim ýssýz
Bir sonbahar günü yaðmurlu bir havada
Dönmüþse yüreðim kapkara bir buluta
Hüzün kokan sokaklara dokunamazken ellerim
Hergün uçurumdan atlayan o çýlgýn benim
Ne varsa bildiðim, hep hayal kurmak
Zaten tek düþüncem; sonsuza varmak
Çepeçevre sarmýþken beni; soðuk bir yalnýzlýk
Ve her soðuðun ardýndan esen, her rüzgar ýlýk
Biri beni görüp, sorsa;`kim bu, neci?’
Ne soran var, ne de gören, ne kadar feci
Ýþte ben bu yollarda; her zaman yalnýzým
Hiç bir þeye benzemez, ne kýþým ne de yazým
Hiç dinmek bilmez þu gönüldeki sýzým
Kendimi bildim bileli, ben hep yalnýzým
Aþka boyun eðeli ben hep yalnýzým
Sen yalnýz, ben yalnýz, herkes yalnýz
Öyle bir yerdeyiz ki, her daim ýssýz…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.