İNSAN VE EŞEK

Yük çeken eþekti, ona binenlerde efendi…
Yýllar boyu, her önüne gelen sýrtýna bindi.

Nede olsa o aðzý var, dili yok bir hayvandý
Ne yaptýlarsa “hayýr” diyemedi hep dayandý.

Gençliði bitti, ömrü geçti, zamaný tükendi…
Bir gün takat kesildi, tökezledi, yere indi!

Yoktu kalkmak için ayaklarýnda hiç direnci
Ama efendide insaf yok! Tekrar binecekti!

"Deh" dedi, "deha" dedi, vurdu sýrtýna kýrbacý!
Ölümden beter, çöktü içine büyük bir acý!

Zavallý, son bir gayretle kalkmak için davrandý…
Ama güç- derman bitmiþti, ayaða kalkamadý.

Çaresiz uzandý yere… Güzel gözler aðladý!
Nasýl aðlamasýn ki, yüreði çok yaralandý!

Eþekte olsa, o duygusu olan bir hayvandý,
Kýrbaçlayan, hep sýrtýnda taþýdýðý insandý!

Ýþte, zalim olanlar her zaman böyle rezildi!
Ýnsanlýk, onlarýn yüzünden hep yerde ezildi!

Ey zalim! Ýtin bile senden çok olur deðeri,
Böyle insan olacaksan, hiç olma! Daha iyi…

Hayvan þekline gir; yüzünde hayvan derileri…
Hayvan derler, insan adýný kirletmezsin bari!

06.02.2012 Mustafa YÜKSEL

Sosyal Medyada Paylaşın: