GEÇMİŞİN İZLERİ

Ataerkil aileydik eskiden
Gâyemiz horantaca birlik idi
Ayrýlýk gayrýlýk deðildi bize göre
Çünkü bizi biz eden;
Düzen ve doyumsuz dirlik idi
Mütemadiyen

Tek diz otururduk yer sofrasýna
Ayný kabtan yer-içerdik böylece
En üst baþta dedem
En alt baþta biz
Kaþýk daldýrýrdýk çorba tasýna
Hepimiz

Aþtan sonra iþ taksimi baþlardý
Ve herkes yönünü iþine çevirirdi
Akþam eve dönende;
Babam dedeme günlük tekmil verirdi
Kaide kural vardý, hoþ saygý vardý
Mezkûr dönemde

Ya gün görmüþ ninem!
Kaç kez iner çýkardý taþ merdivenlerden
Bakmazdý asýrlýk yaþýna, gövdesine
Vücuduna kramp girerdi birden
Ne doktor bilirdi ne em
Adý: Gülsenem

Un elerdi anam, hamur yoðururdu
El sürmezdi nîmete besmelesiz
Tandýr yakýp ekmek ederken,
Aslan kesilirdi yelesiz
Yorgunluktan dili damaðý kururdu
Bað bostan derken

Kimse þikâyetçi olmazdý hâlinden
Hattâ iki rekât þükür namazý kýlmak
Yaþam borcuydu
Ýnançta her þeyin üstündeydi hak
Korkulurdu günahtan, kul vebâlinden
Mutlak

Evin en büyük çocuðu ben olduðumdan
Bana emanet edilirdi kardeþlerim
Avuturdum onlarý bahçe damýnda
Bu huzur ortamýnda;
Berraktý düþüncelerim, ‘ak’tý düþlerim
Yaz eyyamýnda

Ahmet Süreyya DURNA

Þafak Taarruzu (Þiirler)
Sosyal Medyada Paylaşın: