PES ETTİM
Pes ettim dünyanýn aðýr yükünden,
Feleðin çarkýna düþtüm pes ettim.
Sezmedim Þeytanýn açýk çekinden;
Ben kendi kuyumu eþtim pes ettim.
Kervan yürütürken Baðdat yolunda,
Bir baktým susuzum Sena çölünde.
Ummanlar beslerdim gönül gölünde;
Katreyle bendimden taþtým pes ettim.
Bu pýnarýn suyu kurumaz sandým,
Her yüze gülene safça inandým.
Dost denen yýlanýn zehriyle yandým;
Ruhen ve bedenen piþtim pes ettim.
Kendimce dünyaya defter dürerken,
Hayatý toz pembe camdan görürken,
Gülþen baðlarýmda safa sürerken;
Baykuþ mesken tuttu þaþtým pes ettim.
Namertlik etmedim hep er yaþadým
Son on beþ sene de Mahþer yaþadým.
Birçok acý gördüm keder yaþadým;
Sabýr dergâhýnda piþtim pes ettim.
Sorar bazen halim dostlar yarenler,
Bu hale vakýftýr sýrra erenler.
Etem-i yi yýlmaz yiðit görenler;
Ben artýk kendimi aþtým pes ettim.
Ýbrahim Etem EKÝNCÝ.
01.12.2012.ANKARA.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ibrahim etem ekinci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.