Yalnýzlýðýn koynuna býrakýp gittiðinden beri beni,
Ne yaþamak geliyor içimden, ne de ölme isteði..
Sana susuyor bütün acýlarým,
Anýlara,hayallere baðýrýyor çýðlýk çýðlýk..
Ama yine de çok sevdim seni..
Anlatýlmaz her acý,her keder..
Ýçinde boðulur kelimeler,
Sussa içi yanar,
Susmasa dili insanýn..
Sonra bir ’keþke’ sarar etrafýný.
Ve oracýkta donup kalýrsýn..
Ýlerlemek istersin ama;
Sýrtýndaki piþmanlýklar el çekmez üzerinden..
’Artýk yeter,bitsin bu acý’ dedikçe kendi kendine,
Yýkýlýr bütün umut duvarlarýn..
Yapayalnýz kalýrsýn gittikçe..
Canýn yanar,
Ama görmeyecek kadar kördür herkes..
Parmaklarýmýn arasýnda ucu yanmýþ bir sigara,
Tek nefeslik caný kalmýþ gibi,
Ýnadýna küllerini döküyor yaralarýma..
Gözlerimde anýlarýn kirli dumaný,
Hislerimde ateþin kor hali..
Ve sevdada bir garip misali,
Yine sanadýr sitemlerim..
Bil istedim,
Gör istedim,
Anla istedim,
Aynada gördüðünden daha çok sevdim..
Keziban KarahaL
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.