okþayýp baþýmý candan kulaðýmý çekip þakadan babacan babacan
bilemiyor muydu acaba
yokluktan yoksulluktan ya da bolluktan havaya atýp düþerken tutmadý sallamadý olmayan salýncakta savurup uçurmadý
mutsuz muydu acaba
bir türkü çýðýrmadý kýzýnca baðýrmadý sövmedi saymadý dövmedi sevmedi hatýrlamýyorum hiç oðlum bile demedi dizlerinde yattým bebekken ama hatýrlýyorum annem de öyleydi
koðuþ büyüktü han gibi duvarlar çýplak boþ dolaplar naftalinli soba yok soðuktu çok soðuk demir ranzalar buzdan gibi
paltom yoktu baba pabuçlarým delikti çoraplar ýslak yorganým inceydi döþek hasýrdan gibi cebim boþtu baba param yoktu aç açýna uzun gecelerde sýcak bir çorbanýn özleminde kimsiz kimsesiz çaresizce üþüyordum çok üþüyordum anne iki büklüm cenin gibi
neden baba kim baðladý ki elini ya sen anne neden yuttun dilini
çocuktum sevgisizlikte ya þimdi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tevfik Tekmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.