GEL EY BAHAR!

Benlik-senlik kavgasýnda biz gitti...
Hep kabukla oyalandýk, öz gitti...

Hayâsýndan kýzarýrdý gül gibi,
Yüce Dost’u hatýrlatan yüz gitti...

«Yâ Allah!» der, urganlarý kýrardýk,
Yiðitleri baðladýðým söz gitti...

Rüzgâr küllerini varsýn savursun,
Ocaklarý tutuþturan köz gitti...

Bir dünya ki, haram zevkler peþinde,
Hayatlar bilirim çok ucuz gitti...

Batýdan, doðuya zulmet çökünce,
Daðlarýn ardýný gören göz gitti...

Ata hakký, ekmek hakký, su hakký...
Tadýmýzýn mihenk taþý tuz gitti...

Ah bir bilsem nasýl böyle lâl olduk?
Ýlimde, irfanda hangi cüz gitti?..

Bir tufan sonrasý koptu imâme,
Herkes bir tarafa yalýnýz gitti...

Kervanýma haramîler üþüþtü,
Rûhum yaðmalandý, sanma az gitti...

Bir acayip zamânenin sevgisi,
Genç adamda vakar, kýzda naz gitti...

Cehaletten, kabalýktan, hamlýktan...
Ýnsandaki fýtrî neþe, haz gitti...

Kelimeler lügatýmdan sürülmüþ,
Dîvan þiirimde saklý giz gitti...

Gönlümü sýzlattý ezber ettiðim,
Bir yalanmýþ dere-tepe düz gitti...

Gerçeðimi ýsmarladým tarihe,
Yetmez mi bir Fatih, bir Yavuz gitti?..

Bu milletin kara sevdalýlarý,
Hiç huzur görmedi, uykusuz gitti...

Kevserinden içmek için Ýlâhî...
Þanlý þehidlerim hep susuz gitti...

Bir elekten elerler ki, bilinmez,
Kim gayyâya düþtü, kim temiz gitti?..

Hak aþkýna gel ey bahar bekletme,
Yaprak döküp, solduðumuz güz gitti!..
Servet Yüksel

Sosyal Medyada Paylaşın: