YAZMADIĞI ADI İMZASIZ

YAZMADIÐI ADI ÝMZASIZ
Gece yine yarýsýný atlatmýþ,
Odasýnda yorgun bezgin!
Kimleri sarýyor gözlerinin bitkinliði!
Elinde zaman dair geçmiþin izleri,
Nasýrlar, etraf sessiz!
Geceyi yýrtan bir çýðlýk aðustos böceðindeki!
Bir sigara yakmýþ!
Volta atýyor…
Sabahý karþýlamak adýna yorgun,
Bezgin baþý omuzlarý arasýnda…
Kollarý belinde yumruk sýkýyor,
Boðazýndaki gýcýkla týksýra týksýra
Atýyor çektiði katraný atýyor hayâsýzca…
Belki kendini salýyor yalnýzlýða!
Umutsuz,
Yapa yalnýz, gölgesini tarýyor gözleri,
Attýðý her adýmda…
Aðlamak hissi doðuyor aðlayamýyor!
Duyduðu acýyla!...
Týksýrýklarý bastýrýyor kimi zaman
Gecenin yalnýzlýðýný!
Biran duruyor!....
Karakaþlarý, kara gözleri,
Kirli sakalý sürülüyor!
Boþ odada oturuyor!
Baþý omuzlarý arasýnda,
Uzanýyor kollarý
Dizlerinin sert yumuþaklýðýnda,
Elleri dizlerini buluyor!





Saçlarý uzun,
Bezginliðini anýmsatýrcasýna iniyor!
Alnýndan ta dudaklarýna!
Okuduðu kitaba bakýyor!
Anlam çýkartýcasýna sadece
Kapaktaki baþlýða!
Baþýný kaldýrýyor!
Saçlarýný geriye atýp
derin bir nefes alýyor!...
Yaný baþýndaki beyaz
Teni kadar temiz kâðýda,
Ardýndan alýyor kâðýdýn
Yaný baþýndaki kalemi…
Anlamsýzca karalýyor!
Belki yazmaya çalýþýyor,
Yaþadýðý hengâmeli hayatý!
Sonra kâðýdý buruþturuyor!
Hiddetle bir kenara atýyor!...
Yanlýþ bir þey var yaþamýnda,
Hiç yazamadýðý yalnýzlýðý,
Gözlerinden süzülen
iki damla yaþ anlatýyor!...
Belki diyor,
Belki de yaþam budur kendince…
Bir kâðýt daha çekiyor önüne…
Bu sefer kendinden emin
yazmaya baþlýyor!...
Ne yazýyor?
Hikâye mi, þiir mi?
Mýsra sonlarýnda gülmesi gerekir!..
Neden bu sefer gülmüyor?
Demek ki þiir yazmýyor!...
Kahramanlarý düþünmek için
baþýný kaþýmasý lâzým!...
Hayýr!...
Kâðýdýn yarýsý doldu!...
Bunu da yapmýyor!...
Demek ki hikâyede yazmýyor!....
Ve kâðýt bitiyor!...
Bulunduðu yerden kalkýyor!...
Etrafýna boþ bomboþ odasýna
kendiyle mi diye etrafýný tarýyor!...
0 Masanýn üstündeki sigaradan alýyor,
Çakmaðýyla yakýyor!...
Derin bir nefesle
Katraný sanki parmak uçlarýnda
hisseder gibi silkeleniyor!...
Saat artýk nereyse sabahý seslenecek,
Ufuktan güneþ yerini almak üzere aydan!...
Ay susuyor,
Þýmarýklýðý býrakýyor
daðlarýn ardýna saklanýr gibi kaçýyor!...
Ne garip!...
Bu herif ne düþünüyor hala!...
Sabah oldu!...
Güneþ sýrýta sýrýta ayý harcadý!...
Birden kayboluyor adam!...
Adam yerde boylu boyunca sessizce,
Biçimsizce yatýyor!..

Dudaðýnýn kenarýnda,
Acýdan izler taþýyan bir kýzýl kan süzülüyor,
Yanaðýndan yerlere akýyor!...
Damla damla!...
Adam, yazmýþtýr kâðýda:
Ben ölüyorum!...
Sözleriyle baþlamýþtýr!..
Anlamsýz, anlamý,
Tartýþmasýz devam etmiþtir!...
Sonunda þöyle yazmýþtýr:
Anlam,
Artýk benim için anlamsýz zamaným geldi,
Belki zamansýz!...
Bitirmiþtir yazýsýný,
Sonuna attýðý tarih,
Saat ve yazmadýðý adý imzasýz!...

erkan ulusoy...

A.A.A adlý kitabýmdan...
10/02/2009
Sosyal Medyada Paylaşın: