Ben Artık Hep Ölcem

kafamýn içinde kývrýlýp uyuyan bir ruh var
grinin sessizliðinde, çýplak
ben artýk hep öl’cem
üfledim alnýmdaki mumu
dýþýma hiç olacaðým
içime uçurum
bir tek gülüþünde güneþleneceðim


fýsýldayan fýrtýnalar kopuyor günün bir yerinde
duymayacaðým, seslere döndüm sýrtýmý
bir ney yanýyor gözlerimde
ensemde uzun bir isyan
Allahým beni affetme!



birileri boþluklarý mosmor dolduruyor
iblisin kokusu var sobelenmiþ bulutlarda
rüzgâr, güçlü rüzgâr
bütün mutlu fotoðraflarý alýp kaçmýþ
masumiyet, çaresizlikle ölen
tüm dirilerle bembeyaz gömülmüþ
inþaatý bitmemiþ gövdelerin derinlerinde korku
yaþýyorlar kýpkýzýl
ben hep öl’cem
ama dur
bedenine yakýn olsun kavruk coðrafyam
gördüðüm herþey sen ol
korkmayacaðým
efsaneleþecek ölümsüzlüðüm
kimsesiz bir þiirin kafiyesine benziyor yüzüm
gaddarlanmýþ çýkmaz sokaklardan kaçtým
en tanýdýk rediftir ömrün
sükut, yalnýz orada
þimdi onurluca aðlayabilir çocuk duruþum...




















Sosyal Medyada Paylaşın: