Bir yaz mevsimiydi
Uçuþan çýðlýklar kulak sancýsýydý
Gidiþindi…
Çok acýydý
Zamansýzdý
Yüzlerin gölgesinde tutuþan dayanýlmaz bir yangýndý.
Yangýn yerinde külünü arayan anacýðýn
Yürekleri daðladý…
Bir tufandý bu,
Çok aðýrdý ardýnda býraktýðýn “Sensizlik” yükü nefeslerde kalan yumruktu, hep bir aðýzdan çýnlayan “Ýyi bilirdik” sözü.
Hiç kimsenin ölümü ölüm deðildi,
Senin gidiþin kadar.
Sen bile bilemedin ölümü,
Biz öldük gidiþin kadar.
Bu aðýr vedaya, inanmak istemedik…
Seni seven bu kadar insana verilen büyük bir cezaydý bu.
Ama yalan deðildi,
Þaka deðildi,
Rüya, hayal hiçbiri…
Hiçbiri deðildi.
Gerçekti…
Aðabeyinin;
“O ÖLMEYÝ BÝLEMEZ KÝ , DAHA ÇOK KÜÇÜK “ haykýrýþý kadar gerçekti.
Oysa bu gidiþe yakýþmayacak kadar küçüktün,
Ýyiydin,
Hayat doluydun,
Koca yürekliydin,
Herkese gönlünde en baþtaymýþ gibi davranacak kadar büyüktün.
“Bekleyin çekip alacaðým sizi bu hayattan” derdin.
En umutsuz anlarýmýzda biz bekledik ama
Sen ilk defa sözünde durmadýn.
Belli ki
yine acelen vardý…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.