SİZİN HİÇ ANNENİZ ÖLDÜMÜ ??

Merhaba Anne...
Bu sana ilk mektubum.
Seni çok özledim...
Çabuk gel olur mu?
Elimde kalem, masada bomboþ, tertemiz bir sayfa
Ve çekmecemde bir mektup zarfý.
Seni anlatmanýn tam zamaný anne!
Bu gece bütün sitemlerimi,
Gözyaþlarýmý,
Ahýmý, eyvahýmý,
Her þeyi dökerek satýrlara,
Sana yollayacaðým...
Gidiþini anlatacaðým anne...
Gözümdeki kurumayan yaþlarý,
Kanayan yaralarýmý,
Özlemlerimi, yokluðunu yazacaðým satýrlara!
Biliyorum anne; sen bu mektubu okurken güleceksin... biliyorum.
Daha kaç gün oldu ayrýlalý sanki?
’’Ne kadar çabuk özledin?’’ diyeceksin,
’’Alýþ’’ diyeceksin.
Özledim iþte anne...
Özledim iþte!
Sen gideli tam tamýna 53 saat oldu.
Dile kolay deðil mi?
Elli üç saat!
Önce hastaneye kaldýrdýk seni babamla,
Doktorlar toplandý baþýna,
Kapýdaydým bende hani!
Saatlerce haber alamadýk senden,
Kimse bir þey söylemedi.
Sonra teker teker çýktýlar odadan.
Hani karþýma geçti birisi anne!
’’Baþýnýz sað olsun kurtaramadýk’’ dedi...
Hani baðýrmýþtým!
Kýzmýþtým hani doktora!
Ve dilimden þu cümle dökülmüþtü hani:
’’Siz nasýl doktorsunuz?’’ demiþtim.
Zorla yanýna sokmuþtum doktoru; ’’yaþat’’ demiþtim, tekrar bi bak, yaþýyor!’’ demiþtim hani anne!
Hani gözümde yaþlar vardý, kolumda güvenlikler!
Sonra odadan çýkardýlar beni.
Yüzünü kapatmýþlardý.
Yanýmdan geçip gitmiþtiniz
Ve ben peþinden yürüyordum.
Morgda görevliye saldýrmýþtým hani! ’’Yaþýyor, nefes aldý’’ demiþtim! kimse inanmamýþtý hani anne! sarýlmýþtým sana!
Ve o gece sabaha kadar baþýnda beklemiþtim...
Öðlen vakti, bir arabanýn arkasýnda yaðmurlarla uðurluyorduk seni.
O anda da özlemiþtim zaten,
Sana ne zaman geleceksin demiþtim! cevap vermedin.
En son yüzünü gördüðümde, inadýna gülümsüyordun anne...
Ve ben sana sarýlýp yine sordum ’’ne zaman geleceksin?’’ diye.
Hiç konuþmadýn yine!
Üzerine topraklar atýldý; yanýnda uyumak istedim ilk baþta, yatýrmadýlar yanýna!
Sonra ben baþucunda bekledim, herkes gitti, ben yine bekledim...
Akþam zorla alýp götürdüler beni!
Giderken de baðýrýyordum sana ’’ne zaman geleceksin?’’ diye.
Ve sen yine cevap vermedin anne!
O gece seni anlattýlar bana...
’’Artýk gelemez’’ dediler.
Ne kadar kolaydý bu kelime?
"Gelemez" !
Ama ben kaldýramadým bunu; sana koþtum anne, ayaðým takýlmýþtý hani!
Düþmüþtüm!
Rüyadaydým, ama sen yine yoktun;
Gözlerimi açtýðýmda hastanedeydim, kolumda serum, baþýmda hemþireler;
Dýþarýdan aðlama sesleri!
Serumu çýkartýp, kapýya koþtum bir umutla...
Seni sordum...
Dayanamazdýn hani yavruna...
Gelirsin sanýyordum ama,
Sen yine yoktun!
Gelmemiþtin!
Gelmeyecek dediler bana gelmeyecek!
Gelemeyecek!
Geceler geçti, hastanede, evimdeyim þimdi; saatler sabahý vuruyor yine.
Gelmez diyenlere inat,
Elimde kaðýt kalem,
Sana yazýyorum bu mektubu...
Özledim anne, yalnýz kaldým.
Yaram sýzlýyor yine,
Gözlerimden kan damlýyor.
Ne zaman geleceksin anne?
Özledim iþte!
Hiç olmazsa ara, haber ver...
Yada sende bir mektup yaz bana?
Söyle anne!
Yarýn mý?
Bir hafta sonramý?
Bir ay mý kalacaksýn yoksa?
Bana kýzýp gittiysen eðer,
Sözünü tutacaðým artýk!
Þýmarmayacaðým,
Odamý kirletmeyeceðim, üzmeyeceðim seni anne...
Ne zaman geleceksin?
Söylesene!
Anne? Nereye göndereceðim peki bu mektubu?
Adrese ne yazacaðým anne?
Mezarýna býraksam olur mu ?
Özledim anne, ne olur gel artýk...
Babamda özledi seni...
Dedemde özledi...
Herkes özledi iþte...
Bütün herkes burada, oysa bir sensin eksik.
Ne zaman geleceksin anne?
Bu mektubu ne zaman okuyacaksýn?
Söylesene!
Nereye göndereyim anne?
Bir adres ver, ellerimle býrakayým sana!
Anne çabuk gel olur mu?
Yada ben geleyim!
Söyle babama göndersin beni yanýna!
Beni senden baþka kimse anlamaz ki anne; yaram kanýyor, ilacým olsana?
Uyuyorum anne, güneþ doðuyor...
Ne zaman geleceksin?
Söylesene...!

ANNE :

MEKTUBUNU YENI OKUDUM; BAK, BEN GELDIM YANINA! BÜYÜYENE KADAR RÜYALARINDA, HAYALLERINDE OLACAÐIM, KORKMA...

MURAT AY
Sosyal Medyada Paylaşın: