Ah babam, yýllardýr içimdeki sýzý dinmedi, Bir ben aðlarým, bir yüreðim aðlar, Sanki teselli edersin beni, ‘Aðlama oðlum, üzülme, beni de üzme’ dersin, Aðlarým, aðlarým, hep aðlarým yokluðuna...
Ýsteseydin benden, hiç düþünmeden canýmý verirdim, Nefes olurdum, ses olurdum, yaþatýrdým seni baba! Yokluklar içinde geçen hayatýmýzda, varlýðýn yeterdi, Bir tatlý gülüþün, bir tatlý sözün her þeye deðerdi, Yokluðun gözü kör olsun, kör olsun kahpe kader!
Senin hiç takým elbisen oldu mu baba? Rugan ayakkabýlarýn, çeþit çeþit kravatlarýn, Rengarenk gömleklerin, pembe hayallerin oldu mu? Senin cebindeki para ay sonunu getirdi mi? Kurban keser miydin baba? Hatýrlamýyorum, bunlarýn hiç birisi olmazdý, Ýþte ben buna aðlarým, Ýþte yýllardýr kanlý gözyaþlarýmý bunun için dökerim...
Her zorluða raðmen, bizlere kol kanat gererdin, Baþ olurdun, yol gösterirdin, Öðütler verirdin, Ýki göz odamýzýn bir köþesinde, Uyumamýzý bekleyip, yorganýmýzý açar, Benim ve kardeþlerimin yanaklarýndan öperdin, Sonra da bir köþede içli içli sessizce aðlardýn...
Nasýl unuturum baba! Senin beni böylesi öpüþlerinde, Hissederdim ve uyanýrdým, Ben o zamanlar neden böyle yaptýðýný merak ederdim, Çocuk aklým yetmezdi anlamaya, Çok sonralar anladýðýmda ise, ben de bir babaydým...
Keþke uzun uzun öpseydin her birimizi, Keþke hep sarýlsaydýn, Bir köþeye çekilip yine aðlasaydýn? Kýzsaydýn, dövseydin bizleri, Yeter ki, hep baþýmýzda dursaydýn...
Þimdi senin gibi kimseler öpmüyor bizleri, Kucaklamýyor, Kimseler hatýrýmýzý sormuyor, Sana öyle hasretiz ki, Bayramlar baþýmýza kara geliyor, Yerin dolmuyor...
Evden çok uzakta, yatýlý okulda okurken, ‘Baban hastalanmýþ, acilen eve git’ dediklerinde, ‘Hayýr, babamýn bir þeyi yok! En son on gün önce gördüm’ demiþtim, Nerden bilebilirdim ki, sabaha karþý uykunda son nefesini vereceðini, Nerden bilebilirdim ki çok genç yaþta bizleri yetim býrakacaðýný.
Oysa sen beni güler yüzle uðurlamýþ, cebime yol paramý koymuþtun, ‘Gelmeyeceðim baba, yatýlý okulda rahatým’ dediðimde, Koþar adýmlarla arkamdan gelip, merdivenlerden seslenerek, ‘Gel oðlum, hafta sonu gel, üzme beni.’ demiþtin, Ýþte o son sesini duyuþum, o seni son görüþümdü, Gözümde o son üzgün halin ve kulaðýmdaki sesin kaldý, Gelmedim baba, annemle kavgalarýnýzý görmek, O bitmez tükenmez münakaþalarýnýzý duymak istemediðimden gelmedim...
Ah babam! Keþke gelseydim, Son bir kez de olsa yüzünü görseydim, Sarýlsaydým boynuna, doyasýya öpseydim...
Cennet iyi ki var baba, Ýyi insanlar cennete giderler. Ben de senin gibi iyi insan olursam, Ve bozulmadan yaþarsam, Cennette seni görebileceðim, Tek tesellim bu baba, Býraktýðýmýz yerden devam ederiz, Yine bizleri öpersin,sarýlýrsýn, koklarsýn, ‘ Yavrularým’ dersin, Hiç ayrýlmayýz, hep mutlu oluruz deðil mi baba? Yýllardýr sana hasretim, yýllardýr yastayým, Þimdi ben de, senin öldüðün yaþtayým...
Babam! Caným babam! Seni çok özlüyorum, Allah’ýma yalvarýyorum her gece, Bu hasret bitsin artýk, Dinsin sensizliðin derin ve tarifsiz acýsý...
Sana bir an önce kavuþmak istiyorum, Seni çok seviyorum babam! Aðýrbaþlýlýðýný, dürüstlüðünü, kibarlýðýný, Tatlý sözlerini, dik duruþunu, ince ruhunu, Asaletini, adamlýðýný seviyorum, Seni çok özlüyorum babam, Bizlere sarýlmaný, bizleri öpmeni, O mutlu günlerimizi özlüyorum....
Babam! Caným babam! Canýmdasýn babam! Ruhumdasýn, Kanýmdasýn, Atan kalbimdesin, Aldýðým nefestesin, Yediðim yemekte, Ýçtiðim sudasýn, Sen bendesin babam! Bende yaþýyorsun! Son nefesime kadar da yaþatacaðým seni! Ölüm sana yakýþmadý babam, Yakýþmadý!
Vecdi Murat SOYDAN 16 Kasým 2012- Saat 03.40 Antalya-Lara
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yaşanmamış Aşkların Şairi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.