Ey ruhuma üflenen hayat!
Bir kaya sessizliðine çarparak kýrýlan tüm ölümlülerden biri
Ve soluk bir nefesin gölgesinde filizlenen ben
Soðuk duvarlar da üþüyen ten
Ölüm ne büyük temizlik, hey!
Doðum kadar…
Yaðmurun ve sislerin ortasýndan çýkagelen
Ömür…
Neden son bahar?
Neden kasýmýn ayazý?
Alnýna iþlenen kaçýncý çizgiyim
Anne!
Þuracýða ölüversem
Affeder misin?
Bu kopup gelen gürültü de ne?
Bu cümbüþ, konfeti
O gün ki;
Alnýný karýþlarken ter
Acýyý boncuk boncuk aðýrlayan
Ve ilk gülüþü konduran yumuk gözlerime
Sessiz bir merhaba ile gelen ben
Anne!
Ne güzeldin o gün ve sonrasýndaki her gün
Teþekkürüm sadece sana
Parmaklarýn dolaþsýn saçlarýmda
Bir kez ör, bin kez çöz anne
Soðuk kýþ gecelerine uçuyor aklým sýk sýk
Ellerin, o derin sýcaklýk…
Sinende tutuþtur, ýþýk ol
Þu kof kafama
Bak hala eksiðim
Tutunamadým sen kadar, hayat denen yalana
Gözlerinden aldýðým o kutsal, anaç ruh
Þu küçücük bedene sýðýþamadý
Ah anne!
Yaný baþýmda daðýlan can parçalarým
Aðrým, tutsaklýðým…
Tükendim çarçabuk
Ya ölümü ser yoluma
Ya da
Doður beni en baþtan
Devrim Tülay
16 Kasým 2012
NE GÜZEL BÝR HEDÝYE... TEÞEKKÜRLER YILDIRAY COÞKUN, TÜM DOSTLAR VE SEÇKÝYE SEVGÝ VE SAYGIMLA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.