DEMAN VE RONAHÝ
“Zaman nedir? Geçmiþ nerede bitecek?”
Zamanla kumar mý oynadýn Ronivan…
Yaþadým sanýyorken…
Debeleniþinden
Asla kendini yaþayamadýn!
Kandýrýldýn veya s/atýldýn…
Zamaný ‘anlamakla’ o kadar zaman harcadýn ki
Kendini yaþayamadýn, Kutsamaya adanýk ruhunla
Ah, Ronivan; doðmak ile ölmek çizgisinde an
Saniyesel devinimlerdir, anlayana…
Keþkelerin, düþlerin hep yarýmdý…
Yarýmdý yaþamýþlýðýn ve rüyalarýn…
Aþk elmasýna inanlar da yalan! Kendisi gibi aþkýn
Biliyor musun Ronivan?
En çok baþkalarý senden yaþadý
Sen onlardan yaþamadýn; yoktun!
Gideceðin yerde yani öbür yakada
Asker-polis var mý bilinmez
Orada var mý kardeþin kardeþe düþmanlýðý…
Veya ötekilendirilip yok sayýlmasý…
Ah Ronivan…
Onlarý sevdiðin kadar sevemediler seni
Sevseydiler bu kadar uzak düþer miydin?
Bildiðin lisanla deðil ana lisanýnla vurulmazdýn
Biliyorum, asimile olmayý sen seçmedin
Zaman tutanaklarýnda öteki olmayý da…
Yaþamak, sana beterden öte bir kederdi
Kederden çok bir yalandý!
Hayatlar, yaþanmýþlýklar…
Bin belasýna hasretler; yanýk, aðýtsal çileler
Senin düþtüðün kadar Onlar,
Yani tepedekiler düþ/mey-le yaþamadý ki!
Ah Ronivan!
Aþksýzlýðý, vefasýzlýðý hep sýrtýndan!
Gözlerinle gördün; vuruldun
Düþsüzlük ve karanlýktan sýyrýlamadýn
Tüm aþklarýn kýrkikindiydi, acýlarýn zehir zemberek…
Kimi zaman töre avcýlarý
Kimi zaman da yasa uygulayýcýlarý
Önünde durdu; vurdu… Vurulduðunu anlamadan
Belki “kaderimdir” diyerek bir ömrü geçiþtirdin!
Kýrkdört yýl ve ölüme biraz daha yakýn durarak…
Ah Ronivan…
Sevmeyi biliyordun
Oysa sevmek azýnlýktýr! Sevmemek suç!
Sevmemenin taraftarlarý çok iken
Adý yokluktu bir bakýma insanýn
Kalabalýk içinde yalnýzlýk gibi…
Ah Ronivan…
Hangi dili biliyor olarak gideceksin
Ve hangi zamanýn akýntýsýyla sonsuzluða…
Dün yaþananlar gibi yarýn da bir o kadar olacak mý?
Sahi “yarýn ne kadar sürer?”*
Ronivan! Sana söylerim
Bir yarýn daha var mý bilmem
Yaþamak-yaþamamak iki seçenek býrakýrlarsa sana:
“Ben bir tekrar hayatý yaþamak umuduyla ölmek isterim Dosto…”
“Dosto” zamandýr, andýr ve D/eman’dýr**
Kaçacaktýn bin fersah ötelere
Dil kesiklerinden sonra
Namussal hayat kesikleri yaþamamak için
Kaldýn… Bir baþýna bin belasýna…
Her kalkan gemide bir tek yerin yoktu
Veya vardý da sen yoktun!
Ah Ronivan…
Ölmeden önce son bir isteðin var mý?
Ben ‘zaman’ her zaman:
“Ah, Dosto! Ne kimlik isterim ne de ekmek
Sadece bir yaþamak daha…
Ve kucaklaþan insanlarý görmek…”
*Theo Angelopoulos
**Deman: Zaman
***Ronahi: Aydýnlýk
H.R. YAY / 2BÝN12
_____________________________________
Asimlesin diyorlar/ iki yana göre öteki/ iki yana göre yabancýsýn diyorlar!
Ama unutmayýn konuþabiliyor ve anlayabiliyorum; en azýnda kuþlar gibi uçmayý hayal edebiliyorum!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.