İYİ Kİ ÖĞRETMENİM

ÝYÝ KÝ ÖÐRETMENÝM

Yýl bin dokuz yüz doksan iki
Ankara
Kalecik
Eskiköy
Köyde eski bir ilkokul
Eskiköy ilkokulu
Bir sýnýf bir müdür odasý hepsi bu
Bir de
Lojman namýna yapýlmýþ beton çatýlý kimsenin durmadýðý
Bitiþiðindeki iki göz odalý bir yer
Ýçimi donduracak kadar soðuk bir yer

Asker öðretmenim
Her sabah Kalecik’ten
Ankara’ya memur taþýyan otobüsle gelir
Köy yol ayýrýmýnda inerim
Önce sopamý gizlediðim çalýlýktan alýrým
Sonra köye giden yokuþta aðýr aðýr ilerlerim.
Bir elimde ucuz bir bond çanta
Diðerinde uzunca bir sopa köyün köpeklerine karþý tedbir niyetine
Arada bir türkü tuttururum yaylalar yaylalar
Takým komutaný çok söyletmiþti
Asker öðretmenim ya geçiciyim sözde þafak saymaktayým
Kafamý sallar gülerim kendi kendime
Bu yollar da bu yýllar da bitecek bir gün diye
Hüzünlerim ömrüm yollarda tükeniyor diye
Tarifsiz bir çaresizlik ince bir sýzý gibi yayýlýr
Eski köyün toprak yolundan bütün bedenime

Hep tedirginim çýkarken köye
Köylünün biri kýþ vakti kurtlarýn yola indiðini söylemiþti
Karda yürüdüm
Yaðmurda yürüdüm
Yüksek gerilim hattýndan geçerken
Elimdeki þemsiyenin titrediðini korkuyla gördüm

Bir köpeðin saldýrýsýna uðradým
Elimdeki sopanýn anlamsýzlýðýný kavradým.
Köylüler olmasaydý bir þey yapamazdým.

Yolda öldürülmüþ serçeler gördüm.
Baþlarý kopartýlýp atýlmýþ.
Onlarý kutsal bir tören duygusu içinde topraða gömdüm.

Beþi bir yerde gibiydi öðrencilerim
Okulun hem hizmetlisi hem müdürü hem öðretmeniydim.
Tekmili birden yani
Gerçi sayýsý azdý öðrencilerimin
Ama ayný anda beþ ayrý sýnýf ayný mekanda
Ne içimde yankýsýný buluyordu ne de dýþýmda
Günler adeta öðretmencilik oynayan
Heyecanlý çocuk fotoðraflarýný sabitler gibiydi

Söylenecek çok þey vardý belki
Ama her filmin final sahnesi gibi benim de bir final sahnem var ki
Hala titrerim
Hala ürperirim
Aslý ve Mehmet adlý iki kardeþin
Hayatlarýný en mutlu yaþanmasý gerektiði çaðda
Dünyalarý yýkýldý baþlarýna
Öyle acý bir haber duydular ki benden
Kalbim çýkmak istedi bu bedenden
Ablanýn hýçkýrýklarýyla yanaklarýndan dökülen kristal göz yaþlarý
Yere düþmeden daha
Milyarlarca zerreciðe bölünüp müdür odasýnýn duvarlarýna yapýþmýþtý
Öyle güçsüz
Öyle kýrýk
Öyle çaresizdim ki
Kara bir haberi vermek kalbe saplanan kör bir býçak acýsý veriyor nedense

Bir Perþembe sabahýydý
Yine toprak yoldan köye çýkmýþtým
Yine sobayý yakmýþ , zil çalýnmýþ
Yine 24 öðrencilik mevcutla and içmiþtik.
Yine çocuklar dünyanýn en saf ve en neþeli kahkahalarýný atmýþtý

Her Perþembe Kalecikte pazar kurulurdu
Traktöre binen analar babalar dedeler nineler
Çocuklarýndan onlarca sipariþ alarak pazara giderdi.
Mehmet ve Aslý kardeþlerde babalarýný pazara yollamýþtý
Mehmet yedi Aslý onbir yaþýndaydý
Mehmet heyecanla masama gelip
“Örtmenim örtmenim babam bugün bana araba alacak.”
Pazara gitti babam bana bu gün araba alacak
Resim dersinde
Babasýndan istediði arabasýnýn resmini bile yaptý
“Örtmenin iþte böyle bir araba
Örtmenim senin araban var mý”
“Yok Mehmet benim arabam yok”
“Benim arabama binersin seni Ankara’ya götürürüm”
Derken gözlerinden fýrlayan özgür bir güvercin adeta gökyüzüne kanat çýrpýyordu.
Heyecanlý bir esinti dolaþmaya baþladý sýnýfta .
Mehmetin resmindeki arabadayýz ya beni götürüyor Ankara’ya
Efektler yapýyor resmine gýrr gýrr diye
Çalýþtýrýyor motoru
O esnada sýnýfýn kapýsý çalýnýyor
Birden herkes susuyor
Mehmet’in gözbebeklerinden uçan kuþ bir dala tünüyor
Araba olduðu yerde kayboluyor
Resim adeta masamýn üzerine akýyor
Kimseden çýt çýkmýyor
Köylünün biri kapýyý açýp eliyle bana gel diyor
Hayýrdýr deyip köylünün yanýna yöneliyorum
Minik gözler beni takip ediyor
Rasim Amca diyenler oluyor
Köylü kapýda duruyor
Dala tünemiþ kuþ bedenini duvardan duvara vuruyor
Bir terslik var
Köylü kulaðýma eðiliyor
“Hoca , Aslý ile Mehmed’i eve gönderirmisin “diyor
Ve ekliyor
“Babalarý köye dönerken traktör kazasýnda vefat etti.”
Her þey aniden donuyor
“Tamam” diyorum “Siz gidin.” Derken için paramparça olduðunu bile hissetmiyorum
Anlamsýzca dolaba yöneliyor tunç zili alýyorum
Çocuklarýn anlamsýzca beni takip ediyor
Zihinlerde koca bir boþluk oluþuyor
Zili çalmaya baþlýyorum
Þaþkýnlýkla bana bakan çocuklara “bahçeye çýkýn “diyorum
Herkes ayakta kapýya yöneliyor
Aslý ile göz göze geliyorum
“Aslý , kardeþinle müdür odasýna gelin “ demek istiyorum
Aslý , kardeþini de al
Müdür odasýnda gel diyeceðim diyeceðim ama
“Aslý “ dilimden sadece o da yarým yamalak
Aslý büyük kýz tuhaf bir þaþkýnlýk geçiriyor
Kafasý karýþýk , gözleri kuþkulu
Tedirginlik içinde bana bakýyor.
Mehmet yanýnda elinden
Müdür odasýnda nasýl gittiðimi bile hatýramýyorum.
Aslý tahta sýraya oturuyor
Mehmet yanýna iliþiyor

Titreyen sesimle söze baþlýyorum.
“Herkesin içinde bir can kuþu vardýr bilir misin Aslý?
Kimi neþe içinde þarký söyler
Kimi kanat çýrpar dans eder
Bizimle birlikte yaþayýp gider.
Bir gün gelir can kuþu sahibini terk eder
Bir daha geri dönmemek üzere
Sahibini cennette bekler.
Aslý yutkunuyor göz bebekleri büyüyor
Anlatmaya da anlamaya da takatim yetmiyor
Oysa bende yaþamýþtým baba kaybetmenin insaný nasýl boþluða sürüklediðini
Ama bu farklýydý kendimi zor tutuyorum
Baban”
Diyorum
Aslý hýçkýrarak aðlamaya baþlýyor
Mehmet yeni doðmuþ kedi yavrusu gibi
Merhametle ablasýna sokuluyor
Gözeri büyüyor Aslýya bakýyor sesi çatallaþýyor
“Aba niye aðlýyon?”
Aba aðlama”
Aba aðlýyor Mehmet
Aba aðlýyor
Yüreklerde depremler oluyor
Ýçime tarifsiz acýlar doluyor.
“Aslý kýzým eve gitmeniz gerekiyor “diyorum
Aslý duydu mu duymadý mý bilemiyorum
Bir eliyle akan burnunu silerek diðer eliyle de
Mehmet’i elinden tutup çekiþtirerek
Hýçkýrýklarla ayaða kalkýyor
Müdür odasýna külçe gibi aðýr gölgelerini býrakarak
Odadan çýkýyorlar.
O anda gelen bir öðrenciye zorlukla
“Arkadaþlarýna söyle herkes evine gitsin d”iyorum
Herkes koþarak okuldan çýkýyor
Herkes evine gidiyor.
Aslý ve Mehmet gibi
Herkesin adýmý hýzlanýyor
Ýki yetim geride kalýyor

Herkes evine koþarcasýna gidiyor
Pazardan dönen babalarýnýn yanýna
Sipariþlerine kavuþma heyecanýyla

Rutin konuþmalar gözyaþlarý taziyeler
Ve Ýçimde taptaze acýlý sözler yankýlanýp duruyor biteviye
Aba niye aðlýyon?

Ey insan
Öðretmek ile öðrenmek arasýnda týlsýmlý bir ýrmak akar Ki adý öðretmendir.
Hayatý künhüne vararak yaþamaktýr
Tüm duygularý gönül imbiðinde damýtýlarak yudum yudum içmektir
Gülerken aðlanabileceðine de hazýrlýklý olmaktýr.
Yaþarken ölüme koþmaktýr.
Öðretmenlik tekrarý olmayan canlý yayýndýr.
Bütün filmleri yarýda keserek yayýna girmektir.
Öðretmenlik hayatýn en gerçek en yalýn halidir.
Öðretmenlik cennet ve cehennemin tam ortasýnda beklemektir.
Öðretmenlik insanlýk sertifikasýný aldýðýnýzda cennete kanatlanmaktýr
Öðretmenlik insan olmaktýr.

Ýþte böyle yýllar sonra hala öðretmenim
Anýlar defterine notlar düþmekteyim.
Her þeye raðmen hayatý bu kadar sahici
Ve bu kadar duygusal ve unutulmaz yaþattýðý için
Ýyi ki öðretmenim diyorum.


DAVUT CÝVELEK



Sosyal Medyada Paylaşın: