seni bulduðum anda kaybedeceðimi yýllar önce anladým... ümitsiz bir çýðlýktý sana doðru attýðým beni gördüðün yerde, býrakacaktýn... biliyordum... þimdi seni aramamak, sana gelmemek için kendimle savaþýyorum... yüreksizliðimle oturduðum bir parkta... boþ salýncaklara bakýyorum...
elimden tutacak olan sen miydin? ihtiyacým olan sýcaklýk... içimde kalan son ümit sen miydin? þimdi ben seni kendimden koruyorken, içime aldýðým matlapla kendi ciðerimi doðruyorum.
bilmiyorum... ben hiç bir þey bilmiyorum... benliðimde kalmamýþ eski halimden eser... tutunacak dal býrakmadým... hepsini kendi ellerimle kestim yýllar evvel...
kulaðýmda bir þarký bak... diyor ki... inanma sen benim yaþadýðýma sen gittin gideli ölmüþ gibiyim...
geç bulup çabuk kaybettiðim, dolaylý yollardan anlatsanda... sen anla iþte desende... þifreler ardýna gizlesende... anladýðým halde anlayamadýðým yine sensin...
uzaklarda bir göz var üzerinde... dalýp gittim... geri çeviremedim... yolla çýkmak istedim... sana doðru gelen yollara kapanmýþtýlar... durdum... küstüm...
sýcacýk göðsünde beni saklayacaktýn saklanacak halim kalmadý... o kadar ortadayým... yolun ortasýndayým, üzerime basýp geçtim artýk cesettim...
biliyorum sen buna izin vermezdin... vermezdin deðil mi? gözümde büyüdün... korktuðun baþýna geldi mi? iþte kaçtým, seni sana emanet ederek...
bir kýsa merhaba ve ani bir elveda ile çekip gittim, özür dilerim...
sardunyam (sibel varol) Sosyal Medyada Paylaşın:
sardunyam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.