yalnızım

Dayak yemiþ! Bu soðuk þehrin,
Çamurlu sokaklarýnda,
Kömür kokusu sinmiþ havasýný solarken ciðerlerime,
Ben çok yalnýzým…
Yalnýzým…
Gözle görünmeyen bir zerre kadar! Yalnýzým…
Sürüyü kaybetmiþ, tek baþýna uçan,
Avcýlardan korkan, küçük bir kuþ kadar! Yalnýzým…
Bembeyaz kumsalda,
Her insanýn dikkatini çekip sürekli fýrlatýlan,
Siyah bir çakýl taþý kadar! Yalnýzým…
Uçurumdan atlamayan,
Hayatta kaldýðý için, sanki aðlayarak meleyen,
Bir koyun kadar! Yalnýzým…
Masamda,
Onlarca tükenmez kalem arasýnda, kaybolmuþ,
Bir kurþun kalem kadar! Yalnýzým…
Otuz beþ yýl!
Daracýk bir hücreye mahkûm,
Masum bir insan kadar! Yalnýzým…
Yolcular indikten sonra,
Koltuklarla baþ baþa kalan,
Yaþlý bir þoför kadar! Yalnýzým…
Fakir bir kahvaltýdan, tabakta arta kalan,
Bir tek zeytin tanesi kadar! Yalnýzým...
Arka bahçedeki aðacýn,
En yüksek dalýnda, yazdan kalmýþ,
Bir incir tanesi kadar! Yalnýzým…
Dudaklarýndan mahrum kalýnca,
Ölüme! Yakýn kadar zamandýr, çatlak duran,
Dudaklarým kadar! Yalnýzým…
O gittikten sonra,
Acý, acý bakan, gönderene lanet eden,
Gözü yaþlý insanlarla baþ baþa kalan,
Alex heykeli kadar! Yalnýzým…
Yalnýzým iþte! Diye avaz, avaz baðýracak kadar! Ben,
Hem yalnýzým, hem de, sensizim bir tanem…

Yazan raviz demirel…




Sosyal Medyada Paylaşın: