T Ü R K Ü L E R
Halkýmýn baðrýndan çaðlayan bir sel,
Yaylamýn üstünde savrulan bir yel,
Yârimin saçýndan ayrýlmýþ bir tel,
Sevda bahçesinde güldür türküler.
Yollarda seðirten bir oðlak gibi,
Göklerden boþanan saðanak gibi,
Köyümün baðrýnda sýðýnak gibi,
Gurbetten sýlaya yoldur türküler.
Ozanýn elinde saz olup öten,
Düðünde-bayramda dudakta tüten,
Mýknatýs gibi yanýna çeken,
Sevdayý çaðýran dildir türküler.
Daðlarýn baþýnda bir yeþil orman,
Ekin tarlasýnda savrulan harman,
Yaþlýya-gencine oluyor derman,
Yaramý saracak eldir türküler.
Gökten tane tane damlayan karda,
Bazen tiyatroda, bazen de barda,
Köyümde, yaylamda, bizim diyarda,
Halkýmýn özünde vardýr türküler.
Suyunu akýtan bir garip pýnar,
Yapraðýn sallayan bir ulu çýnar,
Bazen aþýk olur od alýr yanar,
O zaman bir avuç küldür türküler.
Domur domur açmýþ badem çiçeði,
Bir bebek için ana kucaðý,
Gurbete gidene baba ocaðý,
Sýladan uzanan eldir türküler.
Yoksulun altýnda katýran dalý,
Kimine köþk olur, kimine yalý,
Kimine kilimdir, kimine halý,
Kimine göre de çuldur türküler.
Ýnsan sevgisiyle doludur dolu,
Ayýrmaz inanýn sað ile solu,
Oradan geçiyor barýþýn yolu,
Defneli-zeytinli daldýr türküler.
Yunus Emre, Karac’oðlan yurdunda,
Halka kucak açar her bir derdinde,
Pir Sultan’ýn, þu Veysel’in ardýnda,
Sonsuza uzanan yoldur türküler.
Arif’in sevdiði bir müzik türü,
Çobanýn önünde meleyen sürü,
Yorgun emekçinin saf alýn teri,
Yoksula uzanan eldir türküler.
Arif GÖLGE
(Ankara, 18 Mayýs 1985)
(Not: Bu þiir, 26/06/2001 tarihinde, Mersin 2. Noterliðinin 13671 yevmiye no.su ile yazarý adýna tescil edilmiþtir.)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.