Yaşarken Ölmek
Daha doðmadan umut, karanlýðýn kursaðýna düþüyor
Kursak istiyor diye, gece yakalýyor, günah kavuruyordu.
Tok tenin aç bedeni
Sendelenip düþüyor zaafýna
Geçiyor ateþin safýna
Sonrasý masumiyet tutuyor
Sýðýnýyor tanrý affýna.
Tutuþuyor…
Sonrasý çözülüyor.
Kanlý býçaklýydý artýk aklýyla yüreði
Daha önce hiç sevilmemiþti teni
Ve bilmiyordu ten sevmeyi,
Ve tenden geçip giden
Sevgileri.
Uykuyla göz, nefesle beden arasýna
Yüksek duvarlar örüyordu zaman.
Keþfe hep geç kalýyor kendini
Korkusu kirpik kavuþturuyor
Bakmýyor bakamýyor geriye
Ayaklarýný unutuyor
Gidemiyor ileriye
Bahtsýzlýðý doðmuþtu
Kýsmetinin þansýzlýða sevdasýndan.
Ýçindeki fezada
Dünya içinde dünya dönüyor
Topraðý mavi, göðü haki.
Tatsýz meyveler yiyor
Dalsýz aðaçlardan.
Hiçlik doluyor ciðeri
Yokluk soluyor.
Sabaha kadar ruhunu bileyip
Akþama kadar kendini mutsuzluða doðruyordu.
Aynadaki yüzüne
Öfkeyle düþüyordu bakýþlarý
Gözleri yüzünü reddediyordu
Sanki ruhlarýn zamansýz terk ettikleri
Bedenlerin parçalarýndan birleþmiþti bedeni
Kendini tanýmýyordu, tanýyamýyordu.
Hayat;
Kendini kendi içinde kaybedenlerin elini tutmuyordu.
Ve artýk içi kurumuþ yüzü çatlamýþ toprak gibiydi yeþermiyordu.
Teninden ten sýzýyor alnýndan ter
Ýki dudaðýn iç çektiði anda baþladý
Ve kavuþtuklarý anda bitti
Anlýktý. Aþkla aklandý.
Sonrasý ziyan bir sefere döndü
Mecnunun düþtüðü çöle düþtü.
Mecnunu piþiren çölde haþlandý
Aþk artýk kalbi saran bir dumandý.
Bedeni ruhuna hasta yataðýydý artýk…
Ruh acýyla kývranýyordu
Yataðýndan kalkmak hastalýktan kurtulmak istiyordu
Diþlerini dudaðýna geçirirken
Sancýyan ruhuyla yüzünü buruþturdu
Soluðu kesilmiþ bir sesle birkaç kez
“Tanrý aþkýna. Tanrý aþkýna” diyebildi.
Ruhun bedenden ayrýlmasýný istedi.
Birden irkildi!
Acýyla kýsýlan gözleri þaþkýnlýkla büyüdü
Düþündü “Tanrý aþkýna” demiþti…
Oysa o…
Ne tanrýyý tanýyordu
Nede aþký bilirdi.
Teninden tin sýzýyor nabzýndan ter.
Yalnýzlýk zehirli bir huzur sunuyor
Dili karýncalanýyor, yüzü uyuþuyor
Sabaha kadar doðup
Akþama kadar ölüyordu.
Ve sonra
Toprak olamadan ufalanýyor
Varlýðýný gömdüðü boþlukta.
Bir insan yaþarken iþte böyle ölüyordu.
AsabiÞirin
21/11/2oo7
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.