Helal Lokma Çocukları

HELAL LOKMA ÇOCUKLARI

Gerçek, acý bir hayat hikayesi…
Anam yetim kalmýþ küçük yaþta babadan,
Ninemin elinde yokluk içinde büyümüþ gariban.
Anam garipliði daha çocukken tadar,
Bu garipliðe kendince bir çare arar.
Ama çileler ardý ardýna gelir peþini býrakmaz,
Acýyla dolu günler anama çocukluðunu yaþatmaz.
Üç- dört yaþýndayken acýnýn en büyüðü,
Ve:
Kaybedilir ailenin büyüðü;
Dedemin cenazesi musalla taþýnda yýkanýrken
Anam bu acýsýna çocukça bir teselli arar;
Garibim oyuncak nedir görmemiþtir amma ,
Kendince bir oyuncak yapar;
Eline aldýðý bir soðanýn, çöp geçirir ortasýna,
Sonra sarar ipliði ona, acýyý unutmak adýna.
Güya kirmen eðirir…
Dayým, anamýn oyununu bozar, azarlar, döver
Ve oradan kovar.
Ninem acýlý anamý görür; dayýma þöyle der:
“- Buna zaten Allah vurmuþ, oðlum bir de sen niye
vurursun, býrak da oyununu oynasýn,
býrak da babasýnýn ölümünü bilmesin”.
Acý bitmedi…
Bu acý da öyle bir acý ki yürek yakar;
Bu acýyý iþiten gözden yaþlar akar.
Zaman güz mevsimi soðuklar kapýyý çalar,
Her ev kýþ ekmeðini etmeye baþlar.
Ninem de çocuklarýnýn geçimi için,
Komþularýnýn ekmeðini eder.
Bu arada anam ve dayým da evli olan dayýmýn
yanýna gider, ancak dayýmýn hanýmý onlarý eve almaz,
Bu iþe yeri ve göðü Yaradan hiç mi hiç razý olmaz.
Sýcak bir ortamý onlara çok görür
ve alýr ateþi yanmayan tandýra götürür.
Ayaklarýný uzatýr, dizlerine battaniye çekerler,
Ama nafile, dýþarýdaki soðukla birlikte üþürler.
Zaman geçer, anam evlilik çaðýndadýr;
Kader anamla babamýn yolunu birleþtirip,
Uçurmuþ anamý yuvadan.
Bir yokluk diyarýndan diðer bir yokluk diyarýna…
Yolculuk sonunda gel gör ki gelinen yerde gariban.
Bir zaman sonra…
Aðabeylerim, ablam ve benimle hayat bulmuþ çileli anam
Necati, Muhterem, Mustafa, Hüseyin ve ben,
Ýki de Hakk’a hediye þefaat için önden gönderilen.
Hikayemizin baþlýðýný “Helal Lokma Çocuklarý” koydum.
Önemli ! Çünkü, lokma helal olmayýnca çocuklarýn hayatlarý da,
Mematlarý da helal dairede olmuyor.
Acý hikaye kaldýðý yerden devam ediyor…
Çilekeþ babam geçim yolunda gurbet ellere gider…
Garip anama da bu zorlu hayat yolunda babama eþlik etmek düþer;
O da yevmiyeyle tarlalarda arpa, buðday, nohut yolmasýna gider.
Babamýn askerlik yýllarý…
Anam, babamla evlendiðinde çocuk yaþtadýr,
Aðlayýnca, babam onu avutmak için sýrtýna alýr.
Bir de anamý kimsesiz diye sevmezler,
Geleni, gideni olmayýnca yüz de vermezler.
Ve gün gelir babam askere gider,
Anamý da büyükbabam ana evine gönderir.
Sebep;
Sebep yokluk(!)
Bizim ekmeðimiz ancak bize yetiyor(!)
Acýnýn büyüðüne hazýrlanýn…
Asker eþi çile üstüne çileyle karþýlaþýr,
Bu sonuncusunun içinden çýkmayý nasýl baþarýr.
Büyükbabam babamdan habersiz, onun adýna,
Ben oðlumun vekiliyim varabilirsin baþka bir adama(!)
Ama ninem vermemiþ; sahip çýkmýþ garip anama.
Anam bu acýlarýn tümüne eri için katlanmýþ,
Ninem ve anam; babam tarafýndan kutlanmýþ.
Babam askerden dönünce ninem anamý babama vermiþ,
Acýlý eþler yirmi dört ay sonunda kýþtan bahara ermiþ.
Unutulmuþ acýlar, gelmiþ omuz omuza verilen günler,
Paylaþýlmýþ sevinçler, mutlulukla kazanýlmýþ yarýnlar.
Babam ki, bu hikayenin çileli kahramanlarýndan,
Ýki bin dokuz yýlýnda onu yanýna aldý Yüce Yaradan.
Anama gelince; sýcak evinde yaþýyor huzur içinde,
Maddi- manevi dertlerden uzak, mutlu bir biçimde.
Hayatýn önünde görmediklerini, þimdi görüyor sonunda,
El üstünde tutuluyor; saygý var oðlunda, kýzýnda.
Kendine acý çektirenlerse; fazlasýyla çektiler acýyý,
Aldýlar mazlumun ahýný, beddua ettirdiler anayý bacýyý.
Eskilerin çoðu benzer acýlarý çekmiþ inlemiþler,
Þimdikiler de böyle hayatlarý ibretle dinlemiþler.
Allah böyle acýlarý kimseye yaþatmasýn demiþler,
Yeter artýk bu acý hikayeye son ver demiþler.

SAMETTÝN ÞENKAYA(KUL SAMÝ)


















Sosyal Medyada Paylaşın: