Küçükken benim babam Herþeyi bilir derdim Hemde çok þeyi Benim babam güçlü Benim babam asker Benim babam senin babaný döver derdim arkadaþlarýma...
Sonra azýcýk büyüdüm Büyüdükçe babam da o kadar çok þeyi bilmiyormuþ dedim Bende babam kadar biliyorum Sonra biraz daha büyüdüm Öyle büyüdüm ki Ben deve o cüce oldu beynimde Ben babamdan daha çok þey biliyorum demeye baþladým. O zaman anlamadým Anlayamadým babamý Bilemedim kýymetini...
Sonra büyümeye devam ederken Bir de baktým Baban öldü dediler Babamý kaybettiðimde Kale yýkýldý zannettim. Hem de baþýma ta yüreðimin üstüne...
Þu an kocaman oldum Hala ararým onu Ah derim yanýmda olsa O güçlü ellerini boynuma atsa Küçük Gülser’im dese Tutsam o elleri Öpsem Öpsem Doya doya Akýl danýþsam ona Baba desem Dardayým, zordayým yol göster Sonra þikayet etsem ona Beni bir bir üzenleri incitenleri
Sonra ruhuna fatihalar yollasam Dualar etsem Hepsi onun için babalýk hatýrýna Ne olursa varsa babanýz Öpün onu Görün onu Ve sevin onu Bilin ki, belki bu son öpüþünüz Belki son görüþünüz Ýþ iþten geçmeden eyvah demeden...