figanýmýza kulak asmaz düþen yapraklar, kendi kimsesizliklerinin derdinde savrulurlar, etraflarýna bakmadan... oysa ne kadar çok yaprak vardýr, onlarla ayný,topraktan,ayný aðaçtan,ayný daldan...
yapraklar kulak asmaz figanýmýza, kendi yalnýzlýklarýyla debeder öperler topraðý, kendi yalnýzlýklarýyla çürüler, kovulurlar,daha hazan’ýn tadýný çýkaramadan...
düþen yapraklar figanýmýza kulak asmaz, ellerimizden tutamazlar, kendi tutunacak dallarý bile kalmamýþtýr çünkü... bizi dinleyemezler,kendi gürültülerinden...
düþen yapraklardan medet umamayýz... düþen yapraklar figanýmýza kulak asmaz, elimizden tutamaz, bizi dinlemez, bizi sevemezler... hazan’ý izleyeyim derken daðýn tepesinden, uçuruma savrulur giderler param parça... yapraklardan medet umamayýz... umamayýz yapraklardan medet... ... medet Ya Rab... medet... ... Sosyal Medyada Paylaşın:
süreyya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.