PAMİRA

PAMÝRA


Ah Pamira
Sözcüklerimiz bile kavuþmama gayretinde
Oysa,
Yýrtýlýp çýkýyorduk birbirimizin içinden aþkla!
Ýmkansýzlýklarýn üçgeninde
Birbirini kovalayýp durdu mektuplar


Alman aksanýnýn ardýnda gülümseyen Çekce dilini sevdim
Kitaplarým, çevirilerinin rahminde büyüyordu
Emekleyen her hece, sütleðen bir umutla dudaklarýna yapýþýyor
Anlatýlarýnýn dengesinde, kendimi buluyor
Hastalýðýmý yeniyordum


Ah Pamira
Arý dilinde, ýslak düþlere yýkanýyordum
Bekleyiþlerim, gelemeyecek yarýnlara yatmak gibiydi
Çocuksu heyecanlarla kavuþtuðum hecelerin ilaç oluyor
Yaralarýmý sarýyordu


Ýnce hesaplarla kelimelerimi seçiyor
Kurtlanan ruhum, seni incitme ihtimalini yok kýlýyordu


Ah Pamira
Bazý geceler bedenim, yorgun düþüyordu
Yine de senin olmadýðýn düþlerde uyuyamýyordu


Biliyorsun;
Yazdýklarýmý saatlerce deðil, yýllarca konuþabilirdik
Her harf üstüne keyifle tartýþabilirdik
Üretken duygulardaydýk
Gözlerinin ýþýðý, yüzümü aydýnlatýyordu
Ve sen Pamira, susmayý beceremiyordun


Sanki;
Ciðerlerimi ele geçiren hastalýk deðil de sendin
Verdiðin acýyla yaþamaksa, kutsallýðýmdý


“ Yaþamýn iki saati, iki sayfa yazýdan yeðdir demeyin,
Yazý daha fakir ama daha açýktýr.”
F.Kafka
demiþtim…



Ah Pamira
Yüzüme sertçe vuruyor mektuplarýn
Kelimeler, gülüþümü adeta ikiye yarýp geçiyor
Ve senden geriye, acý bir tebessüm kalýyor
Cümlelerinin baðýmsýzlýðýnda, doðurgan aklým kusuyor


Ah Pamiram
Neye inanmalýyým, bilmez durumdayým
Bildiðim, kalabalýklarýnda yüzdüðüm
Güldüðüm anlarda, ansýzýn dehþete kapýlýyorum
Ansýzýn, sýmsýký kaðýtlara sarýlýyorum



Baktýkça…
Yazýlmýþ bir mektup gibi yüzüm
Öylesi…
Harflerin gamzeme düþtüðü yerdeyim
Devasa bir uçurumun kollarýnda salýnýyorum
Ölümbâz öpüþler masalýnda, anlatýcýyým



Ah Pamira
Yataðým acýlarýmla boðuþuyor
Nemli bir nefes gibi, çarþaflara yeisler yapýþýyor
Ve ben pes etmiyorum
Tutunduðum kelimelerinle…
An olup, dilimde parça parça bölünsede
An olup, cam kesiði gibi yýrtsada bizi ayrýlýða
Pes etmiyorum Pamira
Ölüm meleðinin kara yüzüne de, öfkelenmiyorum


Ah Pamira
Lepiska saçlarýnýn büyüsünde, sevmeye uyanýyorum
Yüzünün sýnýrlarýnda sayfa sayfa çoðalýyorum
Kaybetmenin ürkekliðinde, tir tir titriyorum


Ah Pamira
Aramýzdaki mesafeleri önemsemiyorum
Ne de Viyana’nýn uzaklýðýný
Yanýmda olduðunun farkýndayým
Bu içselleþtirdiðim bir durum
Bir harf kadar g/âyrýlýðýmýz


Sevgili Pamira
Gözlerimi posta kutusunda unuttum
Mektuplarýnýn daimi bekçileri onlar…


Baþ ucumda, hasta yataðým aðlaþýrken
Okunasý kitaplar yarým kalýyor
Bütün zamaným/varlýðým
Mektuplarýný tekrar tekrar irdelemek,
Kendi yüreðime, sunmakla meþgul kýlýyorum
Dilini öðrenme azmimse, azýmsanmayacak kadar tutkulu
Seni çözmek gibi…
O vakit, seni daha iyi anlýyor gibiyim
Yabancýlaþmýyorsun Pamiram


Dingin gözlerine, yorgunluklarýmý demirliyorum
Kirpiklerine karþý uzanýyorum
Nefesinin çiðlerinde, yine yeniden doðuyorum
Artýk biliyorum ki;
Ciðerlerime sinsice yaklaþan ölüm yüklü bulutlar saðnaðýnda
Ruhum özgür kalacak
Ve ben sana çýðlýk çýðlýða bir aþk’la konacaðým Pamiram.



07.11.12

GÜNEÞ, SABAH YATAÐIMA SOKULURKEN GÜLÜMSEDÝ...
NURGÜL OCAK

ÞÝÝRÝME SESÝYLE, RUH ÜFLEYEN SEVGÝLÝ HASAN KARAÞAHÝN’E SONSUZ TEÞEKKÜRLERÝMLE!


Sosyal Medyada Paylaşın: