Bir Eskimo yalnızlığıyla

Bir þiir demledim, gel beraber içelim
Bir türkü koydum bardaða, gel beraber devirelim.


Bir Eskimo yalnýzlýðýyla
Yanýp tutuþuyordu kentler
Her noktasýnda özlemim
Her virgülde yokluðun fýþkýrýr
Serseri mayýnlar dolaþýr gözbebeklerimde
Kudurmuþ hasretin gülümsüyordu
Satýr aralarýnda sevdalý yüzüme.

Kafkas ezgilerinde baþkaldýrýyordum
Haykýran suskunluðumla devrik zamanlarda
Þimdi intihar vaktidir!
Gecenin ayaz karanlýðýnda
Denizler sonsuzluða çaðýrýr beni

Derin iklimlerde yeþil baharý özlerken gözlerinde
Vuslat mevsimlerim nerede?
Hani turkuaz gözlü yar!
Ay batýyor artýk puslu ufuklarýmda
Birazdan mor daðlarda silahlar konuþacak
Kim bilir hangi ana kuzusundan ayrýlacak.
Þanlý gülüþüm hep mazinin tozlu raflarýnda mý kalacak?

Daraðacý sürgünlerinde eriyen ömrüm
Ben sevdayý gömdüm çoktan
Mavzerimi, hançerimi gömdüðüm gibi topraða
Kýlýcým kýnýndan çýkacaðý günü iyi bilir.

Acýdýr yüreðimdeki tahta kurusu
Kemirir ruhumdaki paslanmayan seni
Güller yaðmurlarý öperken dudaðýndan
Sen tutmadan ellerimi
Ben ellerimin kayboluþuna alýþýrým ister istemez
Beni yaþamadan, ben gibi ölemezsin
Nefes alýrken ölmek nedir?
Benim gibi yaþayarak öðrenirsin ancak…

20 11 2007

Hüseyin Özbay

Sosyal Medyada Paylaşın: