TENİMDE ELİ BIÇAKLI AYRILIKLARIN DİKİŞ İZLERİ:

Bu coðrafya acý doðuruyor, bizlerde çocuklarýyýz...

B. ERDOÐMUÞ -


I
Ben senin bedeninde yanlýþ bir yaraydým
yaþadýðýn en büyük trajedin belki de;
nasýl olsa tutuklanýr dediðin zulme baþkaldýrýlarýn
bir makam tutturamayan ve detone olan acýlarýndým!..

II
Sen bu kente gelince...
feodalizm maðlup olurdu kalbimin Güney doðusunda
namlular gölgelemezdi çocuklarýn düþlerini
kýz çocuklarý zorla evlendirilmezdi, babasý yaþýndaki adamlarla...

Sen bu kente gelince
biterdi yaþamýn doðurgan çeliþkileri..
iyi olan satýlmaz ve takas yapýlmazdý
kimse düþüncesi yüzünden suçlanmaz
yazdýklarýndan ötürü saldýrýya uðramazdý

Sen bu kente gelince
herkes durduðu yerden baþlardý yürümeye
ve konuþmaya sustuðu yerden...

III
Orda kal;
beni býrak hasretin tel örgülerinde
beni, kötü inþa edilmiþ bir aþkýn enkazýnda...

Orda kal
her þeye hazýr bir býçak gibi
öyle köksüz ve anýsýz...
zehirle masumiyetini

Orda kal
terk edilmiþ þehirlerin ihanet kürsülerinde
her þeye yeniden baþlayabileceðini sanarak...

Orda kal!
nereye ait olduðun kanýtlanana kadar
ihanetin kasýklarýnda
pervasýz bir tabancanýn soðukluðunda
masum bakýþlarýnda mendil satan bir çocuðun...

IV

Ben seni seviyorum, ’kendi özgürlüðümü sever gibi’...
ben seni seviyorum-
zamansýz terk edilmenin takvimsizliðinde
’teninin güvertesinde’
avunarak aþklarýn müsveddesinde...

Abartýlmýþ gecelerde rakýya karýþan su gibi sevdim seni
saplantýlý bir þairin þiirini sevdiði gibi...
silah çektiðim mecalsiz ayrýlýklarda
namluda mermi, tetikte parmak gibi...

Ey sevgili, senin kabahatin yok
kim býçak, kim kurban ve kim katildi...
’katille kurban arasýnda ki o birkaç saniyelik telaþla sevdim seni...’

Duvarlarýna kan sýçramýþ bir ceza evinde özgürlüðümü sever gibi
zamanla yarýþýrcasýna
ve Neruda’nýn belleðimde kalmýþ birkaç þiiriyle paylaþarak yalnýzlýðýmý,
sensizliði yutkunurcasýna, özleminde boðulurcasýna!..

V
Seni ’ayakta alkýþlýyorum’
çýkarýp atýyorum kalbimi aç köpeklere
artýk senin için atmýyor diye...

Senden sonra
i mgelerimi tükürüyorum namussuz yalnýzlýðýn yüzüne...
sesimin yamaçlarýnda adýn dudaklarýmda çürüyecek!
yokluðunun küfüyle paslanýrken yalnýzlýðýma leþ kargalarý tüneyecek
’anamdan emdiðim süt burnumdan gelecek’

/Senden sonra
hiçbir þey kalmaz tutunacak
üþümüþ ve sararmýþ fotoðraflarda
asýlsýz yüzün kalacak!../

Senden sonra, aklýmda hep uzak yollara dökülmek..
yollarda kederli yolcular, yollarda dramlar,
yollarda hep bir kavuþmanýn göçebe özlemleri..

Senden sonra, her þeye yeniden baþlanamaz artýk
geride ne rüzgarýn sesi, ne yollar, ne de yolculuklar kalýr
hep savrulurken böyle yeniden... yeniden...yeniden.

-Birdal ERDOÐMUÞ-


Sosyal Medyada Paylaşın: