kirli gün bulantýsý yüzünden karýn aðrýsý çekiyordu gece baþka baharlarýn insanlarý rüyalarýnda görüyordu aþký sabah topladýklarý hiçler gövdelerini aðýrlaþtýrdýkça daha bir sus oluyordu ortalýk
buz beyazý sessiz bir kuþun gölgesi geçti evlerin üzerinden ölüm ve ýþýk bedenleri ürperten korkularý okþadý
bir rengi var mýdýr düþlerin?
sokak lambalarý titreyedursun yaþamak sýkýntýsý giderek kayboldu narin bir renk arasýnda
sen uyan sevgilim gözlerimi indir bulutlardan yýldýzlarý delirttim bakmazsam düþeceklermiþ gibi sýðýndým yoldaþlýklarýna gözlerimden çok korktular savunmasýzlýðým çocuk olmak isterken ben göðün çaldýðý rüyamý arýyordum an terli sözcüklerimi üzüyordu konuþamýyordum
sen uyan sevgilim kimsesi kalmamýþ türküler gibiyim ne var aðzýmýn içinde
hadi kazý içimdeki kenti hayallediði dünyayý özleyen yollarýmda yürü aklýmý kurtar binlerce kere çýldýrdýðým asabi sokak aralarýndan iliðime yapýþan cenazemin kokusundan hiçliðe uzanan marazlý duyularýmdan
siyah karanlýk bir uyku boþalýrken þehrin aðzýndan yüreðimde biriken curcuna bedenim ve ruhum ve milyonlarca sus seni bekliyor konuþmak için sesimde büyümek ister misin sevdalar kelimelerde gizli tutup bileklerinden haykýrmak istediklerimi dinler misin...
Ben susarken kýþ gelmiþ Sesim renklensin yaza kadar...
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.