Kadın

Hiçbir neden yokken yürümeye baþladým...
Adýmlarým hýzlanmaya baþlamýþtý...
Kendimi kaptýrmýþ ve çevrem akarken ben sonunu bilmediðim yollara koþuyordum.
Güzel bir kadýn kesti yolumu...
Gözleri elaydý.
Saçlarý alev kýzýlý idi.
Teni bir mermer kadar güzel ve ipek kadar narin görünüyordu.
Giyimi özenli sureti hayranlýk verici derecede güzeldi.
Nereye koþuyorsun diye sordu.
Bir anda afalladým san ki
dilim düðümlenmiþti.
Sesi bir senfoni gibiydi.
Bir an benliðimden geçmiþtim.
Sonra aklým beni uyardý ve sorusuna cevap verdim.
Bilmiyorum dedim.
Sahi nereye koþuyordum ben?
Amacým ne idi?
Bir derdim mi vardý?
Tekrar etti biraz daha yüksek ve vurgulu bir sesle... "NEREYE KOÞUYORSUN"
Bilmiyorum dedim.
Sesi iyice aðýrlaþtý.
Bakýþlarý ürkütücü þekilde net ve manalýydý.
Öyle ki gözlerimi gözlerinden kaçýrýyordum istemsizce.
Oysa ki ne muhteþem bakýþlarý vardý.
Kalbimi daðlayan mýzraklar gibi acýtmaya baþlamýþtý ruhumu.
Daha önce öyle bakan gözler görmemiþtim.
"SEN NEREDEN GELÝYORSUN" Diye sordum...
Sanki böyle bir soruyu hiç beklemiyordu.
Kaþlarý eðildi ve gözlerindeki o keskin bakýþlar yerini boþluða býraktý.
"Beni tanýmadýn mý?" Diye sordu...
"Hayýr seni ilk defa görüyorum kimsin sen" Dedim.
Ben senin canýný bedeninden çýkarmak için geldim, dedi...
Bir an öylesine soðudu ki vücudum çoktan ölmüþ olduðumu düþündüm.
O yüzüne bakmaya doyamadýðým kadýn birden bire içimde bir yokluk yarattý.
Sanki her þeyi daha iyi anlamýþtým o an.
Donup kalmýþtý bedenim.
Aklým sürekli konuþuyor fakat ruhum aklýmý susturmaya çalýþýyordu.
Çevremdeki insanlarýn beni görüp görmediðinden emin deðildim.
Sanki hepsi bir imaj akýlsýz birer diþli çarký gibi iþliyordu.
Ne karþýmda ki kadýnýn muhteþem güzelliðini görüyor.
Nede birbirlerini görüyorlardý.
Sanki her biri kadýn ile benim merkezinde olduðum bir tablodaki ek imajlardý.
Sanki hepsi orada var olmak için oradaydý...
Görmüyor,duymuyor ve hissetmiyorlardý...
O koca þehrin ölümcül kalabalýðý hazan yapraklarý gibi savrulup duruyordu.
Arabalarýn sesi kesilmiþ geniþ caddedeki her ufak detay suskunluða bürünmüþtü.
Yok oluþtu bunun adý...
Baþka bir manasý olamaz...
Öylesine korkunç bir sessizlikti ki bu her gün baþýmý inleten o manasýz kayýp sesleri özlemiþtim.
Ýnsanlarýn küfürlerini...Haykýrýþlarýný...Manasýz çýðlýklarýný
Oysaki niye özlemiþtim. Daha on dakika olmamýþtý bu buhrandan çýkalý.
Korkum aklýmý ve ruhumu ele geçiren bir çaresizlik gibi yayýldý vücuduma.
Kadýna neden þimdi? Diye sordum.
Zamanýn geldi, diye yanýtladý...
Ardýndan bozdu sessizliðini ve "KORKUYORMUSUN" Dedi...
Ýçimdeki amaçsýz korkuyu döktüm ona.
Lafýmý hiç bölmeden dinledi.
Sarýldý...Elleri üzerine kar yaðmýþ toprak kadar soðuk ve ýslaktý...
Kemiklerimin donduðunu hissettim.
Sorularým var henüz gidemem dedim.
Sor öyleyse sorularýný, rehberin benim ancak sorularýn beni aþar dedi.
Ýlk sorumu kadere sordum.

Kader bana þöyle dedi: Ben sizlere 2 yol sunarým... 2 yolda tekbir kapýya çýkar siz ya gölgeden gider yada aydýnlýktan yol alýrsýnýz dedi.
Ona 2. sorumu sordum.
Yanýt verdi: Siz insanlar özgürlüðünüzü önünüze sunulan seçeneklere göre tayin edersiniz. Doðanýz asi ve yýpratýcýdýr eðer size seçenek sunmaz isem bana asla boyun eðmezsiniz, hiçbir anlamý olmasa’da size seçenek sunmamýn nedeni budur dedi.
Son sorumu sordum ona.
Ben bu soruya yanýt veremem bunu baþkasýna sormalýsýn dedi.

Henüz saat 12 bile deðildi Ay göründü gök yüzünde...
Her zamankinden daha net ve göz alýcýydý.
Dile geldi ve söyledi...
Sizler kör yaþarsýnýz yaþamýnýzý... Görmek istediðiniz kadarýný görür duymak istediðiniz kadarýný duyarsýnýz. Kendi adalet sisteminizi tayin eder kendi yönetiminizi kurarsýnýz. Kendinizi karþýnýzdakinden üstün görürsünüz. Siz ego sonucu doðdunuz... Egonuzla yaþarsýnýz... Kalbini yalanlara teslim etmemiþ olanlarýnýz en zifiri karanlýklarda benim ýþýðýmla yol bulur dedi...

Bir soru daha sordum Ay’a...
Bunu ben bilmem dedi ve o an def edildi Güneþ tarafýndan...
Daha sonra Güneþ eridi...
Toprak yandý ve sular kurudu...
Gökleri yarýp gelen Cebrail’den baþkasý deðildi.
Kadýn gözlerini kapatýp diz çöktü...
Tüm yaþam durdu bir anda...
Cebrail kanatlarýný açtý.
Sað kanadý kahinatýn bir ucunu karanlýða sol kanadý ise beyaz ýþýða boðdu.
Her iki taraftada mutlak bir körlük var idi.
Biz tam ortada durmuþtuk. Kadýn elleriyle gözlerimi kapadý.
Yüzünü göstermedi Cebrailin.
Elleri gözlerimi daðlamýþtý sanki.
Kadýn sorunu sor dedi.
Cebrail yanýt verdi:

Yaratýlýþýnýz nankördür dedi. Doyumsuzluk ve inkar dan yaratýldý nefsiniz.
Hýrs ve kibir gücünüz oldu.
Ne zaman ki aradýðýnýz mucizeyi göremediniz iþte o zaman inkar ettiniz.
Benliðinizi aþþaladýnýz.
Siz onun evlatlarýdýnýz, size ölüm yoktu dedi.
Siz onun yanýnda yaratýldýnýz sizin kökünüz ona ihanet ettiðinde dahi...
O sizin için Dünyayý yarattý dedi.
Siz hala ona karþý nankörsünüz asla da akýllanmayacaksýnýz...
Size verilen Dünyayýda yok eden sizlersiniz...
O sizden ümidi kestiðinde sizi mutlak bir sonla düðümledi diye devam etti.

Sonra ben diðer sorumu sordum...
Ben buna yanýt veremem dedi ve duyulmamýþ bir sesle gitti Dünyanýn kuyusundan.

Yedi kat yer ve 7 kat gök yarýldý. Kahinat ezilip büzüldü bir nokta oldu...
Kadýn yok oldu...
Yaþam yok oldu...
Varlýk namýna yaratýlmýþ her þey kendi benliði içinde büzüþüp ezildi.
Bedenim yok oldu...
Ruhum çatlamaya baþladý...
Tarifi imkansýz bir ýþýk doðdu kara boþluða...
Þeytan yok oldu...
Her þey sýfýrdý o an...
Iþýk gözlerimden birer kor gibi girip tüm damarlarýmda dolanýyor ve kalbimi patlatýrcasýna çarptýrýyordu...
Üzerime öyle bir aðýrlýk çökmüþtü ki sanki tüm zerrelerim erimiþ gitmiþti...

Sesi yoktu ancak duyabiliyordum...
Sorumu cevapladý ve bana bir þans daha verdi.
Bugün uyandýðýmda her þeyi duyabiliyordum. Milyarlarca insanýn nefesini hissediyor,
Kokladýðým havadaki varlýðý tanýyordum...
Sanki yeniden var olmuþ idim.
Günlük hayatýmý devam ettirirken otobüste kadýný gördüm.
Baktý bana... Gözleri onunki deðildi...
Teni ve yüzü onunki gibi deðildi...
Sadece benziyordu ona...
Saçlarýnýn kýzýlý onunki gibi deðildi...
O bambaþkaydý...
Gece oldu ve Ay çýktý meydana...
Dile gelmiyordu... Iþýðý sönük ve yorgundu...
Melekler gördüm bulutlarýn arasýnda konuþan...
Kanatlarý yoktu... Yapýlarý narin ve soyutdu...
Bir insanýn hayatý ellerimdeydi... Seçim þansým yoktu...
Kaderimi sorguladým benimle konuþan yoktu...
Tanrýyý gördüm insanlarýn inþa ettiði yapýlarda...
Tarafsýz deðildi...
Sonra inkar ettim bir hayal olduðuna inandýrdým yaþadýklarýmýn...
deli saçmasý veya hurafeydi bunlar artýk benim için...
Sonra þaþýrmadým nedense...
Tanrý uyarmýþtý...Ýnkar edecektim çünkü her þeyi.
Cebrail söylemiþti köklerim nankör ve inançsýzdý...
Ay uyarmýþtý beni sadece yalanýn hükmünden ve egonun þerrinden kurtulanlar onun ýþýðýnda yürüyebilirdi...

Ancak artýk hatýrlýyorum... o gün rüyamda nereye koþtuðumu hatýrlýyorum...
Ve biliyorum kadýn beni yine bulacak... Ve bu sefer 2. bir þansým olmayacak...
Sosyal Medyada Paylaşın: