benim
dünde kalan
yarýnlarým var
öpüþlerin
uyandýrdýðý acýlarda
denizin tuzunda
kalmýþ gözyaþlarým
bir hanýmeli gibi
yaralý
yorgun
yüreðim narin
uðulduyor rüzgar
kelimelerin suskunluðunda
bir düþ kayboluyor
tepeler ardýnda
þafak çözüyor saçlarýný
güneþin ellerine
gölgemi kuþatýr
akþamýn alacasý
ve bir veda yürür gider...
17/11/2007
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.