Küflü bir meyhanenin en ücra masasýnda açsak gözlerimizi. Önümüzde bir büyük, kulaklarýmýzda ‘’elbet birgün buluþacaðýz’’ gönlümüzde bir dolu yük… hiç konuþmasak, kadehler vurdukça birbirine sessizliðin sohbetine dalsak. Ýçsek sarhoþ oldukça ayýlsak, meze yerine umutlarýmýzý yesek rakýya su yerine gözyaþýmýzý katsak… Sonra birbirimizin koluna girsek masalara çarpa çarpa çýksak oradan. Kolkola sahile yürüsek, yosun kokusunu bölüþsek, sabaha kadar öpüþsek… Neyse zeki mürenin de dediði gibi; ’’elbet birgün buluþacaðýz’’ ama o gün bugün deðil.. En iyisi evin yolunu unutmadan buradan gitmek Sosyal Medyada Paylaşın:
muzaffer akman akbulut Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.