YAŞLI FİDANIN SONBAHAR YAPRAKLARI

bir fidan filizlendi topraktan,
ürkek,narin,deli dolu,bin yaprak,
daha deðmeden dallarýna güneþ,
karanlýk çöktü üstüne.

bir fidan düþün taze,
sokak çocuklarýnýn en iyi arkadaþý,
onlar gibi körpe,topraðý daha kurumamýþ.
yavru kuþun yuvasý,
güzel kýzýn gölgesi.
çocuk dokundukça serpilir fidanlar,
bir çocuðun gözyaþýyla büyür,
mutluluðuyla yeþerir.
deðen toplar balonlar eðmez yaralamaz onu,
hatta iki aþýðýn kazýdýðý harfler bile armaðandýr ince sýzýyla.

bir fidan düþün,
daha büyümeden hiç,
uzanan el su olacak sanýrken topraðýna,
o el parçaladý bedenini kör týrnaklarýyla,
kirletti narin kabuðunu acýmadan.
baltaladý köklerini bir kere,iki kere,üç kere...
kanadý kökleri,gövdesi,yapraklarý,dallarý.
o sokakta o gün baþladý o karanlýk,o rüzgar.
o gece çekildi kökleri içine.
topraklarý darmadaðýn,
yapraklarý savruk,
hüzün gibi soldu,
kahrý oydu gövdesini.
hergün biraz daha,her gün biraz daha,biraz daha...
oysa güneþti istediði,
suydu yaðmurdan topraðýna düþen anne sütü gibi,
çocuk sesiydi,
çocuk parmaklarý idi istediði.
onlarla büyümek,onlara gölge olmak,onlarý dinlendirmek dallarý altýnda,
huzur vermek serinliðinde.

kimse fark etmedi sonbaharýný onun,
her fidan gibi fidandý o,
yaralana yaralana büyürlerdi,
ama kimse bilmedi onun yarasýnýn ne kadar acý ne kadar derin olduðunu,
rüzgara býraktý yapraklarýný her tanesine kadar,
yaðmurla aðladý ýslattý köklerini gözyaþlarýyla,
dedim ya fidanlar çocuklarýn gözyaþý ile büyür.
hiç göstermedi yarasýný ama,
içten içe çürüdü durmadan,
lunapark ýþýklarý,
sokak salýncakçýlarý,
seksekler,
körebeler,
meyve sularý,
dondurma külahlarý,
dallarýna takýlan balonlar avuttu onu.
bir çocuðun bir avuç suyu büyüttü onu.

dallarý sarkýp,gövdesi kararýnca gördüler ancak,
ne kadar yaþlandýðýný o küçük aðacýn,
çizgilerinin ne kadar derin fazla ve yaralý olduðunu.
güneþ bekler benim aðacým,
tekrar yeþermek,huzur olmak,nefes olmak için.
hala fidan,hala muhtaç,hala küçük,hala çocuk o.
güneþi bulutlarýn arasýndan göz kýrpýyor þimdi,
tamamen vuramadan dallarýna,ýsýtmadan sarmadan ürkek dallarýný köklerini,
yeþermeyecek o.
ormana yeþile hasret o aðaç,
hiç ama hiç unutmayacak onu baltalayan elleri,
o karanlýðý indiren kara yürekleri.
ama her þeye raðmen yeþerecek benim aðacým...
Sosyal Medyada Paylaşın:

Meltem Kılıç Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

çay içerken bitmez film bir sonra ki gün dün yaşadığın gün. belki bir evin balkonuna bir top kaçar... YAŞLI FİDANIN SONBAHAR YAPRAKLARI toprağın sesi