---HİÇİM---

Her günün bataðýnda hiçliðe batýyorum...
Ömür bir rüzgar gibi hüzünle yatýyorum

Kuru yaprak gibiyim nolur tutsan elimi
Sevdadan bir kemer ol sar incecik belimi

Öyle çok yoruldum ki ter týrnaðýmdan çýktý
Sensiz yaþanmýyormuþ gönlüm yaþamdan býktý

Solmakta olan gülüm umut dök topraðýma
Uður böceðim ol da gelip kon yapraðýma

Rüzgar alýr götürür ruhumu sana doðru
Bir bilinmezlikteyim bilmemki nedir doðru

Son tura giriyorum mesafeler kýsaldý
Þu solan gözlerimde bir umutsuzluk kaldý...

Göðsümdeki kafese ruhumu tutsak koydum...
Sana gelen yollarýn en zorundaki, oydum

Gönlümü çapaladým kanattým sabýr ektim
Kalabalýk bu yerde zannettim bir ben tektim

Bembeyaz sayfalarda satýrlar kara kara
Gece olan dünyama güneþ ver ara ara

Aç sýcacýk koynunu yolumun sonu sana
Sýmsýký saracaksýn bilirim toprak ana

Ýçimde sessiz çýðlýk gözlerimde yaþ süyüm
Ruhumun boðazýnda görünmeyen kör düðüm.

Dünya denen bu yerde gaflete dalmýþ hiçim
Nedendir kan akýþý bu insanlar ne biçim..?



Meryem Durdü









Sosyal Medyada Paylaşın: