Üşüyorum...

Üþüyorum.
Sessiz bir odada,
Yapayalnýz, tek baþýna.
Ve ben, seni düþünüyorum,
bu soðuk mekanda.
Kimbilir ? Nerdesin þimdi?
Ne yapmaktasýn?
Baðdat kadar uzak mýsýn?
Bir nefes kadar yakýn mý?
sahi; sen nerdesin?

Sen de düþünüyor musun;
benim seni düþündüðüm kadar.
Beni görüyor musun;
gözlerini yumduðunda?
Ellerini uzatýyor musun ellerime.
Seni seviyorum diyor musun?
Senden uzaklaþýrken;
Koþar adým yaklaþýrken karanlýða;
Korkuyor musun?
Beni bir daha görememe korkusu;
Sarýyor mu tüm benliðini...

Aðlýyor musun o soðuk gecelerde.
anlatýyor musun derdini yýldýzlara:
Onlarýn da en az senin kadar;
çaresiz olduklarýný bildiðin halde...
Haykýrýyor musun sevgini;
bütün bir kainata.

Belki de hiç yapmýyorsun tüm bunlarý.
Unuttun,
Sildin hafýzandan o tatlý hulyalarý.
Ve belki üþümüyorsun artýk;
O soðuk gecelerde...

Ama þunu bil ki;
Senin beni unuttuðun an,
Ben de üþümeyeceðim o soðuk gecelerde.
Tatmayacaðým yalnýzlýðýn acsýný.
Hissetmeyeceðim, yokluðunun sancýsýný.
Çünkü,
senin beni unuttuðun gün;
Ben de seni unutacaðým birtanem...

z. a. - 2001
Sosyal Medyada Paylaşın: