sen sonbahar geldi diye hayýflanan kaldýrýmlarda yürürsün yollarýn ýþýðý, aðýttan bir ben bilirim gözlerindedir, göðe rengini veren özlem
bir ben duyarým, iç çekiþlerimiz ritmik bir tek biz biliriz aþk, yaþam sadeliðindedir dünyanýn tozu, dumaný bir sigara yakýmý, püf alnýmýn neþesi, ruhumun beþik kertmesi ikna ederim her renge giren hüznümü göðsümü bahar þarkýlarýyla oyalarým bekleyiþim çiçeklerin soluklandýðý bir sessizlikte içsel ezgilerim boþ odalarý kýrlangýçlarla doldurur kýskanýrým kanatlarýný sen neredesin...
üleþelim mi içimizin ýslak, mahsun hüzünlerini yedi ayrý bölgenin dört mevsimin kalýbýna uygun yaþadýðýmýz bedenden sýyrýlýp amaçsýz sonu beklemeden usulca tutuþan su gibi yüzde çizgiler yokmuþ gibi özümüzü Tanrýnýn ýslýðýna yollayalým mý
rüzgarý ýsýtalým kimbilir hangi türküyü aradýðý için saçlarýmýza deðip geçiyor ýssýzlýðý ayaz
kimsesiz sonlarýmýz gibi
biraz öteye git diyebileceðimiz sesimizin olmadýðý yanýmýza çýkýn alamayacaðýmýz oracýkta toprak kokusuna karýþacaðýmýz taþa baktýðýmýz yerde
maviyi de, karanlýðý da unutalým mý
avcumuz da kalbimiz de yok artýk
halbuki daha neler verip, ne çok sevecektik...
bakma böyle deli hüzünlendiðime karamsarým ama umutsuz deðil ölüm bile seni düþününce veda gibi gelmiyor sevgili arar bulurum seni gölgem gölgene karýþýr bir ceylanýn ormandaki izi oluruz...
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.