rüzgarlý, ýssýz, sabah, koru kahvesi ve kaldýrýlmayan cenazeleri... acýsý yüzüne bakar, uzun, kuru aðýtlar yakar ama, her yýl, her giden çocuðu için aðlamayý býrakmýþtýr artýk aðaçlar.
kalbine binlerce aþkýn býçaðý saplý tahta bacak, yaþlý, alkollü bir saða, bir sola týngýrdak. asýlmýþ eðreti sandalye de yakasýna yetmez gibi, yýrtýk donu, çirkin, diþsiz gülümsemesi ve o küf kokan, pörsümüþ derisi.
öpülmüþ, býrakýlmýþ ajda, sessiz, unutulmuþ, çýplak yarý beli, nerede o kaynar kaný, gözleri, nerede buðulu söz utandýran içe çekiliþleri?
bir nefes? bir ayak sesi? sadece yaðmur hazýrcevap vurur acýsýna acýsýna, çarpar suratýna iþte der: böyle pervasýz, umursamaz, böyle hovardadýr sonbahar.
Sosyal Medyada Paylaşın:
serp Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.