Bir bahar sabahýnda güneþ yeni doðarken
Becerikli Ak Gelin bakýra süt saðarken
Elindeki helkeyle belini tuta tuta
Köpük köpük sütlere bereket kata kata
Güzelim simasýyla dilinde duasýyla
Beride komþu nine kapýþýr kumasýyla
Ýþte o gün görmüþtüm Ak Gelin’i hicaplý
Dert, çile yumak yumak yumaklar dünya çaplý
Ak Gelin sessiz sessiz aðýtlar okuyordu
Ufuklara bakarak derdini dokuyordu
Hýþýmla esen rüzgâr niyetliydi sökmeye
Eskimiþ duvardaki sývalarý dökmeye
Baþýndan düþünmedi yoktu hiçbir hesapta
Yaþadýklarý sýðmaz, ölçülemez mikâpta
Öyküsü iç sýzlatýr, yandýrýr hep duyaný
Asla aklýndan çýkmaz söz verip de cayaný
Önünü arkasýný, bilmeyenler olunca
Muðlâk ipe sarýldý birden yalnýz kalýnca
Kirpiðine takýlmýþ kristal bir damla yaþ
Öyle kahýr dolu ki damlasýyla çatlar taþ
Hüznü dýþa yansýtýp gamzeye akar gider
Yürekleri yakarak aklý periþan eder
Yanakta belli eder ardýndaki izini
Neden bizden saklarsýn bu yaþlarýn gizini
Ak Gelin’i görenler bakarlardý susarak
Bilmezlik mi, korku mu dururlardý pusarak
Sözde teselli edip dökmezlerdi kelama
Ne hikmetse karþýlýk vermezlerdi selama
Tut çeneni Ak Gelin, kör býçaðý bileme
Namert olan kimseden asla yardým dileme
Yýllar sürat koþusu yapýyorken üstünde
Yaþamayý boþlayýp bu dünyaya küstün de
Göz açýp kapatýnca baktýn bitiþ çizgisi
Kaderi kötü ise deðiþmez hiç yazgýsý
Ak gelini yaþarken, kor ile yakan oldu
Güçlükler içindeydi bedbaht yaþayýp soldu