Bir gece yarýsý, karanlýk odasýnda Uyurken bir adam, o kendi yataðýnda Annesini görür, dikilmiþ karþýsýnda Çok þaþýrýr ve þaþkýna döner bir anda Anne! Sen misin? Ne oldu, neden buradasýn? Hiç oðlum, seni görmeye geldim! Nasýl yani! Gecenin bu saatinde, saat üçte! Hem, bak benim yatak odamda Yanýmda karým var, o’da uyuyor Ya uyanýrsa, ben ona ne derim! Seni, bir anda görürse burada! Oðlum, sen sakin ol bir dakika… Ben neden buradayým, biliyor musun? Zaten, fazla zamanýmda kalmadý bak… Ayaklarýmda aðýrýyor, böyle ayakta durmaktan! Fazla beklemeyeceðim oðlum… Ben gidiyorum oðlum, seninle vedalaþmak istedim! Anne! Nasýl yani, nereye gidiyorsun? Ebedi yerime, oðlum! Þu an, burada sana görünüyorum ama… Yataðýmda, son nefesimi vermek üzereyim, oðlum! Azrail baþucumda, beni bekliyor! Ben ondan izin aldým, seninle vedalaþmak istedim! O’da, bana bir anne olduðum için izin verdi! Hadi, gel seni son defa kucaklayayým… Kokunu, sýcaklýðýný ve nefesini alayým!
Oðlu çok korkmuþ ve titreyerek, aniden uyanmýþ O anda, karýsý da uyanýyor Þaþkýn ve korku ile kocasýnýn haline bakýp, soruyor ona! Ne oldu kocacýðým, kâbus mu gördün? O’da cevap verir; ah, keþke kâbus görmüþ olsaydým! Peki, ne oldu, ne gördün? Hadi söylesene, bende korkuyorum bak! Annem! Annem! Onu gördüm! Ne! Nasýl yani, anneni mi gördün! Evet, onu gördüm! Az önce, burada tam karþýmda! Neee! Burada, yatak odamýzda mý? Evet, karýcýðým burada yatak odamýzda! Yapma ya! O bir rüya, yani kâbustu kocacýðým! Onlar böyle konuþurken… Birden, yaný baþýnda telefonu çalar O’da elini uzatýr, telefonu alýr ve açar Alo! Der! O anda bir ses o’da ona… Alo! Der! Kimsiniz, kiminle konuþuyorum? Der! Oðlum, ben baban! Der! Ne oldu baba, neden aradýn bu saatte? Oðlum! Der ve sesi kýsýlýr birden… Annen, oðlum annen! Öldü! Neee! Baba, nasýl yani… Annem mi öldü! Evet, oðlum annen vefat eyledi az önce! O hasta haliyle, son nefesini verdi yataðýnda! Oðlunun elinden telefon düþer ve donup kalýr! Karýsý çok þaþýrmýþ ve korkmuþ bir halde… Telefonu alýr ve hiçbir ses duymaz O’da hemen kocasýna döner ve… Kocacýðým ne oldu, annen mi öldü? Kocasýný sarsar, o’da kendine gelir Evet, annem öldü! Demek ki, o buradaydý ve… Gerçekten, benimle vedalaþmaya gelmiþ! Anneee! Anneee! Diyerek aðlamaya baþlar
Ýþte, anneler evlatlarýný nasýl severler Adeta onlarý görmeden… Son nefeslerini bile veremezler! Ya biz, evlatlar?
Alem-i Sýr Sosyal Medyada Paylaşın:
Alem-i Sır Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.