yorgunum usta
yitirdim esmerliðimi
eskisi gibi þen þakrak deðilim
ilk önce üzerime doðsa da kadim güneþ.
bilmiyorum
bir þeyler içimi kemirir durur usta
kestaneliðimi
mor daðlar bakýþlý gözlerimi kaybettim
ne(re)ye baksam kara
ne ellesem avuçlarýmda yara.
yorgunum usta
kalmadý (ana)dilimde tüy
kuþlar da selam veremez oldu göðüme
arþým artýk grinin bin bir tonu.
þimdi ve (muhtemelen) yarýnlarda
büyüyecek peþimdeki aðýrlýk
ve yalnýzlýðýma sadece türküler yakacak
beni azýcýk bilenler
beni bir nebze hatýrlamak isteyenler.