Hayallerimin kýyýsýn da kalakaldým.
Sonbahar rüzgarlarý gbi estim.
Elin de bir kuru ekmek.
Ayaklarý çýplak bir çocuk, güldü gözlerime
Ýþte mutluluk dedim baktým gözbebeklerine
Ayazda çýplak ayaklarýna aldýrmadan uzattý ekmeðini
Açmýsýn; sordu titrek sesiyle
Sonra baþýný eðdi, minicik dudaklarýndan
Neden üzgünsünüz diye sordu?
Nerden anlamýþtý üzgün olduðumu
Kendisi teselliye muhtaçken
Kocaman yüreði mi hissetmiþti mahzunluðumu?
Saçlarýný okþadým, Sevdim soðukta üþüyen yanaklarýný
Yüreðimin taaa içine baktý yüreðiyle
Isýttýk birbirimizi içten sevgiyle
Yol boyunca hiç aklýmdan çýkmadý
Çýplak ayaklarý ve bir kuru somun ekmeðini benimle paylaþmasý.
Ne olmaz dünya iþlerine üzülüp kahrediyoruz
Oysa ne muhtaç insanlar var çevremizde
Acýmak yerine sevmeliyiz yürekten herkezi
Kir pas içinde olsada elleri,yüzleri
Gönüldür insanýn zenginliði
NOT:Bu duygu selini bana yaþatan küçük arkadaþýma selamlar candan.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.