YALNIZLIĞIM BİR PRENS KADAR ASİL

Durgundu bakýþlarým,durgun göl gibi,
Kanat çýrptým ezelime, bugünüm gecikmiþti
Yel koþturdu çevremde,çöl tozlarýný savura savura
Yalnýzlýðým oradaydý bir heykel gibi heybetli.

En candan sözlerini söyledi,kar etmedi
Yanmýþtý caným yanan ufuklar gibi.
Kovalayan badirelerse parlaktý,kýlýçtan keskin
Ýçtiðim þerbet hayatýn, yavaþ yavaþ zehirleyen
Girdiðim limanlar kurþun sýktý gizli mevzilerden
Yara aldý geçmiþim,geleceðim.

O kadar yol gittim,eðilmedi yalnýzlýðýmýn baþý
Bir prens kadar asil,bir hayvan gibi yýrtýcýydý...
Daðlara kýrýntýlar býraktým iz olsun diye
Yalnýzlýk yedi; beslendi büyüdü
Kalabalýklar gölgesini ekti yollara
Bir tek tohum yeþermedi ilaç için.
Sulamadý içimden gelen o ses
Hüsranlarým birikti,yandý ýssýzlarýmda.

Girdaplarýna aldý; baþýmý döndürdü yalnýzlýk,
Bir baþýma uykularým soldu gün aðarmadan
Yýkadý güneþ günü yine bende sabah olmadan...
Nasýl vurduysa dalgalar baþýný hiddetle kayalara
Öyle vurdum ben de kýyýlara......
Damla damla saçýldý yalnýzlýðým bulutlara.

Düþtüðüm yerlerde kazýdým topraðý
Fýþkýrsýn istedim yüzlerce farklý beden
Tazelesinler beni,soysunlar kendimden
Çare olsun yalnýzlýða,yüreðime deva.
CANAN ÝÞDAÞ





Sosyal Medyada Paylaşın: