köy gece içinde karanlýðýn içinden evler þafak aydýnlýðý bacalar uzuyorken kýpýrdadý dünyaya pencerede yýldýz kýpýrtýlardan perdelere ötünce horoz çil yine sessizliðine tanla arýnýlan köyde ortasýndan kapýlar usulca açýlýnca bir beygirin baþýnda ýþýklanýrken sine saçýlýnca oðlaný kýzý anasýnla bir
pýtýrdayan sesleri köy dýþýna taþýdý þafaðýn deðdi yere gün çalýðý yere dek taþlý yola gülüþen çalýsý çýtýrdayan yedek umuda sýðar yolu yýlan ölüsü
karakol penceresi güneþi yansýtýyor durdular karþýsýna yolcularýnla beygir ýsýtýyor güneþle sýkýntý bir olunca altý göz bakar þimdi bakýþmaya vurdular * beygir burun çalýnca kuyruðunda gün düþtü güneþ süngüden çýktý bulutlara geçiyor umarsýzlýðý sorma bahtsýzlarý seçiyor mavi yeþil výzýldar sineklerde geliþti
kimdi benim oðlumu benden koparýp alan kimse yok sesi de yok ince serviye benzer ana yükünü sardý öfkesinde mi gezer er anlamýþtý söyler ötekindedir kalan
ana ali derdinde kocasý da nerede gözlerine yaþ akar yolu geçene bakar tepede yoksa sakar demirtaþ’ýna yakar
son yolunda buldular karakolun derede hasan çavuþum kocam ali oðlum merkezde senin de pýtýr ismel yanýyor korlu gözde * bir beygir bir köpek üç eþekle dört kadýn ekle altý çocuk daha on beþ yürek otuz göz durdular karakola a dediler boþa mý dediler altý kadýn durdu kapý önü önüne dam dokuz çocuða soru çýplak ayaklarýndan sabýr çekerek kocaman ellerinden kederin demetinden çýk çocukluðundan kýpýrtýlar unutulmuþ mu * ne aðlayan ne gülen cin gibi yol dökülen büker beygir boynunu ter týrnaktan sökülen