Yaþamamýn anlamý yok artýk
zaten karanlýkta boðuþmuyor muyum kaderimle..??
çýrpýnýþlarým fayda vermiyor..
ölüyorum
nefes almýyorum ki zaten..
Boðazýmda dikenli gül misali nefesim
konuþsam batýyor..
sussam batýyor..
aðlasam kanýyor..
ölüyorum
Annemi özledim karanlýk gecelerimde..
Sevgiyi aradým acýmasýz yüreklerde
kötülükler birikmiþ toplanmýþ içlerinde
kalbim atmýyor durdu sanki
ölüyorum .
oyuncak tutmamýþ ellerim..
heves bile edememiþ çocuk yüreðim..
gülmek üzereyken , gördüðüm çatýk çehrenin..
içerisinde kayýp gidiyorum..
ölüyorum
kurtulma umuduyla doluydu içim..
sevmiþti acýlarla olgunlaþan yüreðim..
tam bir sýcaklýða ulaþacakken bedenim..
Kaderimdi yaþamaya mahkumiyetim
artýk dayanamayacak haldeyim
gidiyorum..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.