ŞULE-İ IŞIK

giyotin sanrýlý sancýlarým vardý bir zamanlar
zehirli mantarlardan fal tutardým,
yüksek köprülerden atlar!
uçuþan eteklerini izlerken bitiverirdi
sevda türkülerinden haber salan cigaralar
mahalle baskýsýnýn tam adýydý gözlerin
sivilcelerim kadar toy ama bir o kadar da gerçek
gizli, çekingen, utangaç, þiirler asardým boynuna
ya da bazen hiç görme! diye defter avuçlarýna

...-please, don’t read-


Fahriye Abla dillerdeydi o vakitler
uzun topuklu pabuçlara binerdim
ki; yetiþeyim
sermest güller birikirdi adýna
boyundan bile büyük þuh bir kadýndýn
bilmezdin ama
cazibe baþkenti olduðunu
aykýrýydýn
portakal rengi rujlar sürerdin mesela, öldürür gibi
ama bir gün olsun
bir gün bile
yarým ay olsun, tutmadýn ellerimi!

her gün, her mevsim senin ruh halinle giyinirdi
hafif tebessümlü, don ayazý, çimen yeþili, sýcak
gülüþlerine bahar derdim hep
umursamadýðýn her gün, sert geçen kýþtý
farketmediðin her gün, bir daha çiðnenmiþ yeþil
tükenmez IÞIK diyordu alfabe
adýnýn anlamlarýný bir araya getirdiðimde.
ben daha ileri gidip ÞULE!

bir tek senin dersinde erken tükenirdi vakit
coðrafi müstemlekelerin kimyasý bozuk fiziðiyle
gözlerinin, analitik perspektifini çizerdim diðerlerinde
her çiçek yak/ýþýr, büyürdü
doðuþtan viþne reçeli gamzelerinde!

sende kabahat yoktu ben beceremezdim
anlatamazdým iþte söyleyemez
bilmezdin ki
aþk izleriyle dizilirdi
kýnýndan çýkan her ’öðretmenim’

-öðret benim servi cihaným
öðret bana neden düþer yeþil yapraklar
hangi dil anlatýr, avutursa seni
hangi dil anlatýrsa sana beni
öðret bana
öðretmenim
öðret derim, öðret-

tüm hayâl haddimi kullanýrdým istemsiz
ihtiþamýný kuþanmýþ briyantinli cümlelerle
sen deniz olurdun mesela ben sal
sen salýncak olurdun, ben sallar

hep ayakta yolculuk ederdim, yanýbaþýnda
baþ eþkýyasý bendim kokunun
baþ hýrsýzý...

çok nefret ederdim bazen
ama bilmezdin yine hiç
kurutup bedenimi, daðýtýrdýn nefesimi
bezdirirdi canýmdan, hatta öldürür
aksaný latif, aðýr makineli o bir cümlelik perhiz


’’sit down Akdeniz, please’’



TopraðýnSesi


.
Sosyal Medyada Paylaşın: