Masal

Sen tüm coðrafyalardan derlenen bir masaldýn,
Bir gün benim dünyama uðradýn ikliminle.
Kaf Daðý’nýn yelini küçük dünyama saldýn;
Savruldu tozlar gibi zaman, tozdan zeminle.

Baðlarým, bahçelerim, altýndan saraylarým,
Gül bahçeli köþklerim bak hep târumâr oldu.
Kara yasa büründü mesut geçen aylarým;
Neþeli naðmelerim sustu, âhuzâr oldu.

Arzun neydi de yýktýn kalbimin þen þehrini;
Nedendi bu depremler, bu cehennemî yangýn?
Ya hiç mi acýmadýn aþk isimli zehrini
Dökerken yüreðime benden gizli, ansýzýn?

Özümü yaka yaka kök saldýn topraðýma,
Dallarýn benliðimi baþtan baþa kapladý.
Esaretine aldýn bakmadan genç çaðýma,
Hayâlin her geceme uykusuzluk sapladý.

Senden baþka menzile uçmadým, uçamadým;
Çýkmazýna tutuldum alev kanatlarýmla.
Gözlerinin sihrine kapýldým, kaçamadým;
Çilene koþup durdum hep yaðýz atlarýmla.

Bir ebedî masal ki gökyüzünden üç elma,
Sonsuza kadar asla ve asla düþmeyecek.
Her kelimesi acý olan bu masalýma,
Kalbim kabir olacak; yaralý kalbim bir tek...
(2011)

Sosyal Medyada Paylaşın: