TRANSPARAN ŞİİRLER VE MAKYAJSIZ YALNIZLIKLAR:

Gasp edilen aþklara...

*


/’Dünya sýrtýný dönmüþ bize!..
Daðýn bedelinde, çýðlýðýn yasýndayýz.
Bir yangýna saman çöpü gibi savrulmuþuz, külün tanýmýndayýz...’/


I

/...Günlerin paslý prangalarýnda, infaz edilen suçlu i mgelerdik...
yalnýzlýðýn defansýna çekilerek hep kýsýk sesle okuduk, ölümün beslediði yara izi þiirlerimizi...
yoðun istek üzerine tekrar söylediðimiz kanamalý þarkýlarýmýz, nakarat aþklarda...
hayata ödünç verdik hayallerimizi, kocaman bir çaresizliðin eskiyip giden yýllarýnda.../

II

sen þairsin, sözcüklerin kuralsýz tanrýsý
içindeki kederle çok uzun yollar denedin
yüreðinde kuþ ölüleri...
sen böyle aðrýsýz, þiirsiz,
þehvetle tükenen aþklarýn tedirgin
ve takatsiz yolcusu...
þimdi diz çök þiirlerin önünde!..

III

dönüp ardýna bakmayan gitmelerde
kül rengi harcýsýn delikanlý sevmelerin
asla kapanmayacak bir yarasýn sen
bir anlýk aptallýðý, kirli aldatmalarýn
ve utancýsýn, üç kuruþluk sevdalarýn...

ve donar her þeyin, aþkýn ve yenilginin tarihinde-
gözü dönmüþ þehirlerde sessiz katliamlar, kalabalýk gürültülerde!..
çoðalan yanýlgýlar ve tükenen umutlarýn þairisin...

yalnýzlýðý anlamlý kýlýp, kendini erteleyen intiharlarda,
yaralarýn en uðrak yerinde, gecenin en uzun sabahlýðýnda
kanun hükmünde yasak bakýþlar senin deðil, kendi gözlerinde...
hüznün örselediði sessizlikler senin deðil..

/...üstelik þairsin, kimliksiz cinayetlerde...
aðýzda küfür, býçakta kansýn sen!..

sen þairsin, anlamsýzlýðýn orta yerinde!..
hep arkalara saklanmýþcasýna seviþtiðin çýplak yalnýzlýðýn
ve ardýndan bakakaldýðýn uçurtma özlemlerin!..
daha kaç þiir de vurulur ömrün, üstü örtük acýlarda

kalbini rehin býraktýn þiirlere, sesini sessizliðe
senin, yutkunduðun çýðlýklarýn, cümlelerin var,
bozgun mýsralarýn, noktalama iþaretlerin
ve altý kýrmýzýyla çizilmiþ,
’içinde birbiriyle yer deðiþtiren hüzünlerin!..’

sen þairsin, birçok soru’nun yanýtýsýn..
acýnýn doðuþu ve aþkýn batýþýsýn...
camlara çarpan yaðmur kadar zarif
yaradan düþen kabuk kadar asil...

öyle ki, aþk dediðin, dudaklarýnda çatlayan
ve gözlerinde kanayan melankolik hýçkýrýklardý!..

sen þairsin, sözcüklerin kuralsýz tanrýsý
içindeki kederle çok uzun yollar denedin
yüreðinde kuþ ölüleri...
sen böyle aðrýsýz, þiirsiz,
þehvetle tükenen aþklarýn tedirgin
ve takatsiz yolcusu...
þimdi diz çök kendi hayatýnýn önünde!..



(Birdal ERDOÐMUÞ/ÝKÝBÝNON)


Sosyal Medyada Paylaşın: