sürgün,ütopya..

Gece ve eylül, hüznü de cabasý.
Sonbaharda düþen yapraklar gibi, odam
hüzne düþer her gece..
Sarý deðil, koyu bir geveze
yalnýzlýk bu.
Zamanda böyle, neden gider ki kalem kaðýda.
Belirsiz intihar.
Geliyor gibime ki, kapý çalar.
Yok sadece uydurdum..
Acýlarý soydum, yüreðimin ucuna
koydum.. Az önce attým çöp kutusuna,
þikayetlerimi,
Kalkýp gülesim var.
Ölesim aniden, ortasýnda tebessümün..
Tam o anda demlesem zamaný,
karþýlýklý içsek sonra.. Sen derken " konuþ artýk, okumalýyým bir
þiir "
ben içimde gezdiriyordum mýsralardaki
biz’i..
Sustuðum bahçeden toplayacaksýn,
ektiðimi, kitap raflarýný, boya kokusunu,
seveceksin taþ evleri yýkýk dökük..
Uzatayým ellerimi , kýr, ama çiçekleri,
kitap arasýndaki gül gibi..
Bir de çayý, ama içinde biz olaný,
kýrýlmadan bardaklar... Sensiz içilmez, bir de beklenmez gün
doðumu..
için yanarken, ellerin üþür ya,
bir kere bak istiyorum, annem gibi,
küf lekesi kalbime.
Topla istiyorum kýrýklarýmý tavandan, kayýp..
Çok deðil, az da deðil,
ummak ile sanmak arasý bir þey..
Acýlarýn sürgün verdiði yerden,
ütopya’ya .. FeyzaBAL..
Sosyal Medyada Paylaşın: